"Aynı hayatları yaşadık." dedi kadın sessizce, gözlerini ufuktaki griye dikip. "Aynı karanlıklarda büyüdük, aynı şeyleri kaybettik. Ama yine de bambaşka insanlara dönüştük." Diğeri kısa bir kahkaha attı, acı dolu bir kahkaha. "Aynı mıydı gerçekten?" dedi adam. "Senin yaralarını sarmak isteyen insanlar vardı. Benimkilerse her seferinde biraz daha derine bastı bıçağı." Bir sessizlik çöktü aralarına. Yağmurun damlaları saç uçlarından düşerken, şehir nefes almayı unutmuş gibiydi. "Hayatlarımız bu kadar aynıyken biz nasıl bu kadar farklıyız?" diye sordu kadın sonunda, sesi çatallandı. Karşısındaki adam başını çevirmedi. Gözlerini yere dikti, parmaklarını sıktı. "Çünkü," dedi, "Sen bu dünyaya doğdun Zemheri. Ben, bu dünyaya mecbur bırakıldım."

Eftalya, genç ve kararlı bir haber muhabiri. Yeni bir dosya haber için kendisine iletilen telefon numarasına mesleki ciddiyetle, şu cümleyle bir mesaj atar: "Merhaba, ben gazeteci Eftalya Alaei. Röportaj talebimizle ilgili sizinle iletişime geçmem istendi." Ancak karşıdan gelen yanıt beklediğinden çok farklıdır. Çünkü bu numara röportaj verecek bir uzmana ya da sanatçıya değil, sınır ötesi görevde bulunan kıdemli astsubay Aren Sancar'a aittir. Savaşın kıyısındaki bir adam ve haber peşinde koşan bir kadının yolları, bir yanlışlıkla kesişir. Bu profesyonel yanlışlık, zamanla ikisinin de hayatındaki en kişisel doğrulardan biri olur. Eftalya'nın objektif ve mesafeli cümleleriyle başlayan bu yazışmalar, Aren'in sessizliği ve geçmişiyle harmanlandıkça, kelimeler hem siper hem sığınak olur. Kimi hikâyeler bir telefon aramasıyla başlar. Bu hikâye ise yanlış atılmış bir mesajla. Ve belki de, en doğru yerde...