Biri sevgisizliğin içinde büyüdü. Diğeri sevgiyi fazlasıyla tattı. İkisinin kalbi de aynı yerde kırıldı. Bir taraf karanlığa alışmıştı. Sevgiye dokunmayı tehlike sayıyor, sıcaklıktan korkuyordu. Kalbinde bir sızı değil, bir yankı vardı. Her üç saatte bir zamanı kontrol eder, birini hatırlardı. Ne geldi, ne de unuttu. Diğer taraf, sahip olduğu her şeyi kolayca almıştı. Kaybetmenin ne demek olduğunu ancak birini kaybettiğinde anladı. Kırdığı kalpleri saymadı, bir gün kendi kalbi kırılınca sustu. Sevginin değerini geç fark etti, affedilmeyi de hiç beklemedi. İki yalnız, iki eksik kalp, aynı durakta durdu. Birinin sessizliği diğerinin gürültüsüne karıştı. Zaman ikisine de acıdı ama ikinci bir şans tanımadı. Biri sevmenin, diğeri sevilemenin bedelini ödedi. Kırık Kalpler Durağı, birbirine geç kalmış iki insanın hikâyesi. Bazen aşk yaşanmaz, sadece hatırlanır. Ve bazen, en derin izler hiç söylenmeyen sözlerden kalır.

Kurtlar, avlarını sessizlikle takip eder... Açlıkları acımasızdır, ama asla sebepsiz öldürmezler. Doğanın yasası nettir; hak eden yaşar, hak etmeyen düşer. Oysa burada, avcı ile av yer değiştirmiştir. Suçsuzlar zincir taşır, suçlular kadeh kaldırır. Kurt sürüsü, kendi içinde adalet taşır. İnsan sürüsü, kendi içinde çürür. Dağların soğuğu öldürmez, ama sokakların adaletsizliği boğar insanı. Ve insan, bazen fark eder ki; vahşet, kurtların değil, adaletsizlik, insanların işidir.