Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

.

"Öptüm. Haddime değilken, dudaklarını tattım. Kim bilir ne büyük cezası vardır o dudakları öpmenin? Ama yanmayı da göze aldım. Şimdi Adem'im. Cennet'inden kovma beni." -2 bölümlük kısa hikayedir, devamı yoktur.- Mert A. Akcan 2015

Bir melodi yankılandı sessiz geceyi delercesine.Küçük kız umutsuzluğundan arınıp yeni bir umutla sarmalandı.Sessizliğe karşın inatla neşeli çalan melodinin ritmine kaptırıdı kendini... Bilmiyordu ki bu neşeli melodi ölümün ayak sesleriydi.Ona getirisi neşeli bir günden fazlasıydı bu melodinin.Ona neşeli günlerin ardından gelecek tarifsiz acıyı vaad ediyordu... Ve küçük kız hiç farkına varmadan sessizliğe teslim etti ruhunu. O çalan neşeli melodi uğruna tüm gülücüklerini sarf etti... Küçük kız,ölümü,soğukluğunu hissedinceye kadar tanımadı ve bu soğukluk onun son nefesini neşeli bir melodiyle gökkubbeye katmasıyla dindi.Ya da dindiği sanıldı...