Pewnej nocy Vivian traci wszystko, co uważała za stałe. Po rozstaniu z Mike'em - chłopakiem, który od dawna ranił bardziej słowem niż milczeniem, ucieka z mieszkania i chowa się w cieniu parku. Łzy zlewają się z deszczem, gdy na ławce próbuje złapać oddech po świecie, który właśnie się zawalił. Świat Vivian staje się polem walki między tym, co było, a tym, co dopiero może nadejść. To historia o strachu, który ma ludzką twarz, o dłoni, która wyciąga cię z ciemności tylko po to, byś musiała zdecydować, komu jeszcze można ufać. Okładka: _Mela_21

Listy do osób, którym mam wiele do powiedzenia, jednak nie mam odwagi wypowiedzieć tych słów. W niektórych przypadkach już po prostu nie mogę z nimi porozmawiać... chociaż bardzo bym chciała.

Przemoc. Ciemna piwnica. Groźby. To wszystko stało się nowym życiem Natalie. Czy ma szansę na ucieczkę?

To nie jest zwykły list. To słowa, których Oni nigdy nie powinni napisać. List rodziców do własnej córki - pełen chłodu, wymówek i niezrozumienia. Oni mówią, że ją kochają. Ale w ich miłości nie ma ciepła. Jest kontrola. Krzyki. Rozczarowanie, którego nie potrafią ukryć nawet między przecinkami. Mowią do niej, że musi wziąć się w garść. Że przesadza. Że życie to nie bajka. Jakby była projektem do naprawienia, a nie córką do przytulenia. W tym liście nie ukazują miłości. Wyliczają wszystko co zrobiła źle nawet to, czego nigdy nie zrobiła. Przeszłość, która ją bolała, dla nich jest tylko „wymyślona". Jej emocje są „niedojrzałe". Jej potrzeby „bez sensu". Jej łzy to „niepotrzebne dramaty".

Smak łez i smak krwi - dwa światy, które splatają się w jednym oddechu. Łzy spadają jak krople deszczu - słone, ciężkie od niewypowiedzianych słów, gorzkie od smutku i jednocześnie słodkie od ulotnej nadziei. Krew pulsuje jak aksamitny cień - słona, metaliczna, z nutą gorzkiej ziemi. Jest zakazanym owocem, który kusi i odpycha, przywołując wspomnienia, których nie sposób zapomnieć. To opowieść o emocjach, które bolą i oczyszczają, o granicach między światłem a cieniem, między dobrem a złem, między życiem a tym, co mroczne i nieuchwytne. Przygotuj się na podróż, która zostawia smak, którego nie da się zmyć.

,,Nie pytaj mnie" to zbiór cichych wierszy o tym, co zostaje po wszystkim. O pustce, która mówi więcej niż słowa. O bólu, który przestał krzyczeć, a nauczył się szeptać. To poezja prostych zdań, krótkich myśli, ciężkich od ciszy. Nie szuka końców ani początków. Tylko trwa - tak, jak trwa człowiek, gdy już nie ma dokąd wracać.

Myślałam że mnie kocha

Rachel Flair to niespełna siedemnastoletnia dziewczyna z wyjątkowym talentem do przyciągania kłopotów. W jej życiu zdarzył się jeden niepozorny wypadek, który wywołał lawinę zdarzeń. W konsekwencji za swoje wybryki Rachel zostaje wysłana na drugi koniec kraju. Negatywnie nastawiona nastolatka, wyrusza w samotną podróż do miejsca, przesiąkniętego znienawidzonymi wspomnieniami. Zmuszona spędzić tam najbliższe trzy miesiące, nie spodziewa się, co na nią czeka. A już z pewnością Rachel nie przypuszczała, jak wiele to miasto skrywa w sobie niebezpiecznych sekretów. Wszystko zaczęło się od tej jednej nocy, gdy przypadkowo spotkała kogoś, kto podążał za nią niczym cień. To spotkanie było niczym popchnięcie pierwszej kostki domina, prowadzące do nadchodzących kłopotów. To historia, w której nic nie jest oczywiste. Nawet jeśli na pozór się takie wydaje. Pierwsza część tomu "Echo czasu" z serii "City of Destiny"

Lily nie potrafi ufać i nie mówi o uczuciach. Zamknięta w sobie, próbuje poskładać się na nowo. Pojawia się chłopak, który może wszystko zmienić - ale Lily nie chce nikogo do siebie dopuścić. Zbyt wiele razy bolało. Mroczna historia o samotności, lęku i próbie odnalezienia siebie.

Ona była dziewczyną, która za często milczała. Za często przełykała łzy, udawała, że wszystko jest dobrze, że „tak trzeba", że to tylko słowa. Ale każde z nich wbijało się w nią głębiej niż nóż. Matka, chciała, żeby była idealna. Ojciec, żeby była cicha. Świat, żeby się uśmiechała. A Ona po prostu chciała, żeby ktoś ją zobaczył. Jej ostatni list nie jest prośbą o litość. To spowiedź kogoś, kto przestał wierzyć, że miłość może leczyć. To krzyk dziewczyny, której głosu nikt nie chciał słuchać.