Bedenim tir tir titremeye başlamıştı. Gözlerim dolmuş neredeyse ağlayacaktım. Etrafta yeni yeni fark ettiğim geçmişe ait şeyler vardı. Tabelalar, arabalar, insanların üzerindeki kıyafetler bile... Kaza yaparken duyduğum gibi bir korna sesi duydum, acı bir fren sesi. Bu sefer gerçekten öleceğimi düşündüm. Ta ki belimden tutulup çekilene kadar. Kalbim daha önce hiç deneyimlemediğim kadar hızla atıyordu. O kadar hızlıydı ki göğüs kafesimde bir delik açacağını düşündüm. Avuç içlerimin arasında az önce beni ölmekten kurtaran adamın gömleği vardı. Gözlerim kapalı, başım ise göğsüne yaslıydı. Burnuma dolan sigaraya karışmış çam kokusu beni sakinleştirirken adrenalinin etkilerinin yavaş yavaş bedenimi terk ettiğini fark ettim. İnsanların bağırtılarını duydum. Sanırım az önce beni neredeyse ezmekte olan adama bağırıyorlardı. Göğsüne yaslandığım adamın sesi de onlara karıştı. Başımı kaldırarak ona baktım. Göz göze geldiğimizde zamanın durduğunu hissettim. Hayatını ve gerçeklerini araştırmak için aylarımı harcadığım adamın kollarındaydım. Kenan Mollaoğlu'nun kollarındaydım! * Araştırmacı gazeteci olan Liya Meryem Başer, üzerinde çalıştığı makalesini teslim etmesi için yirmi dört saatten az bir süresi vardı. Ancak aklına oturmayan ufak bir nokta, onu o makaleyi yayınlamaktan alıkoydu. Ofisinden ayrıldığı o fırtınalı gecede bir kaza yaparak geçmişe gittiğinde ise onu bekleyen kaderinden tamamen habersizdi. +18 içerik mevcut

"Beni kırdın, paramparça ettin. Ben o parçaları ellerim kanaya kanaya topladım, birleştir diye sana verdim ama sen onları da parçaladın, tekrar, tekrar. Benim artık gücüm kalmadı Turan." Ayakta durmaya bile dermanım yoktu. Neden beni bırakmamıştı, neden peşimden gelmişti? Umutlanacağımı bilmiyor muydu? Tekrardan kalbimin kırılacağını bilmiyor muydum? "Ben artık yapamıyorum." "Neyi yapamıyorsun Elif?" Gözlerim dolmuştu. Yüzü önümde bulanıklaşmıştı. Yine de bu güne kadar içimde biriktirdiklerimi söylemekten geri durmadım. "Kalbine giremiyorum." Dedim, gerçek canımı yaktığı kadar dile getirmek de yakmıştı. "Ne kadar denersem deneyim, olmuyor. Önüme hep aynı engel çıkıyor. Zeynep. Ona olan aşkını yenemiyorum." Sustu. Sessizliğinin beni kör kuyularda bırakacağını bile bile cellat oldu. Zeynep'e olan sevdasını inkar etmedi ve ben orada bir kez daha öldüm. "Sevdamdan vazgeçiyorum artık. Senden vazgeçiyorum. Asla bir ihtimal bile olmayan bizden vazgeçiyorum... Yarın avukata gideceğim. Bir an önce boşanalım." + 18 İçerik Mevcut! FZA'nın Farklı Bir Evreninden 28.08.25