Siz hiç gece uyurken sizi öpen, kulağınıza güzel sözler fısıldayan, yaralarınızı saran ama imkansız olan birine aşık oldunuz mu? Ben oldum... "O benim imkansızım, anlamıyorsunuz! O beni sevmez. İmkansız, o şarapları ve kadınları sever." dedim. "Anlayamazsın, hiçkimse anlayamaz. Onu başkasını öperken görmenin nasıl bir his olduğunu bilemezsiniz. Gözlerinin önünde öldüm ama görmedi. Başkasına aşık. Benim sevgim tek taraflı." acı acı güldüm. "Tek taraflı aşklar en acı verendir. Biliyorum..." dedim. Keşke haykırabilsem ona. 'Seviyorum seni!' diyebilsem. Daha çok acı çekerim. Üzer beni, kırar kalbimi. Kim ne karışır! O benim İmkansızım... Hikayenin şarkıları: Mert Şenel - Şaraplar ve kadınlar. Ziynet Sali - İmkansız Bir Aşk Denir. "Eğer ulaşılamayacak kadar uzağındaysa aşk, bırak gitsin..." İmkansız olan aşkın. Kader ve Kadir'in İmkansız aşkı... Tek taraflı aşk... Kader'in tek taraflı aşkı... 6 yaş farkı çok mu fazla? İmkansız mı? AŞKIN ZEHRİ hikayesindeki İmkansızı bir de Kader'den dinleyelim... Aşkın Zehri hikayesinden bağımsızdır, yani Aşkın Zehri'ni okumanıza gerek yoktur... ÇALINTI OLURSA GEREKLİ İŞLEMLER BAŞLATILACAKTIR! Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın...

Evden çıktım, yağmur yağıyordu. Yol nerdeyse bomboştu. Gözlerim doluydu, bulanık görüyordum. Taşa takılıp dizlerimin üstüne düştüm ve hıçkırarak ağlamaya başladım. Tüm düşüncem, tüm nefretim ve tüm hatalarımla. Ben şu an tüm saydamlığımla duruyorum... Kim nefret kustuğu kişiye aşık olur ki? Ama Elay oldu. Sonu her ne olursa olsun nefretini mi aşkını mı seçecek? Emir, konu Elay olduğunda çok zayıf ve affedici. Ama Elay, konu Emir olduğunda çok güçlü ve nefret kusan biri. Kendine daha sert olmuştur. Her seferinde hak ettiğini düşünür. Ölüm? Konu Elay olduğunda Emir'in eli titrer ve ona kıyamazken, Elay kendine çok güzel kıyar... İkiside nefret etti birbirlerinden. Aşkı zehretti, nefreti el üstünde tuttu. Elay, iyi biri. Sadece onu anlayacak birine ihtiyacı var. Ama kimse onu anlamıyor. Yardım çığlıkları yerin dibine batıyor. Ölüyor ama görmüyorlar. Soluyor ama sulamıyorlar. Zehirleniyor ama panzehiri veren yok... En Büyük Aşklar Nefretle Başlar... Hikayenin şarkısı: GGOX - Günlük... OLAYLAR VE KİŞİLER TAMAMEN KURGUDUR. ÇALINTI OLURSA GEREKLİ İŞLEMLER BAŞLATILACAKTIR. AŞKIN ZEHRİ yakında...

O kadar zıtlardı ki, biri kor iken diğeri serinleten bir içim su gibiydi. İşin aslı da buydu zaten. Denge zıtlık gerektirirdi. Yanarsan denge bozulur, yakarsan tek kalırsın. Onu olduğu gibi bırak, avuçlarına dolsun. Seyre dur, sustuğun zamanların acısını o çıkartır. ☯ Genç kız, ölen babasının hattını kapatsa dahi yazmaktan vazgeçecek gibi durmuyordu. Tek tik çifte döndüğünde kader çizgisi onun için bir kez daha kırıldı.

Kitap oldu. Dört kitabı basıldı. ❝El bebek, gül bebek değil; el bebek, öl bebek.❞ Karanlık örgütün kurduğu düzen için doğmuş bir kız çocuğuyken ona verilen en büyük ceza sevgisizlikti. Kaderini kabullendi ve kartını oynadı. O kim miydi? Hisar Alatav. Hayır, sil. His Alatav. Karanlık düzenin kıyameti olmak üzere. O ise Bronz. Karanlık örgüte başkaldırıp kartları yeniden dağıtan adam. Ona Bronz derler. Onların tohumları el bebek gül bebek değildi; el bebek öl bebekti.

❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.

Sene 1992, ülke sağ ve sol çatışmasının izlerini hâlâ taşıyorken henüz yoluna girmiş bir düzen yoktur. Bu çatışmanın içerisinde aynı evde doğup büyümüş olan Firuze ve Ecevit birbirlerinin tek ve en sevdiği oyun arkadaşıdır. Yetişkinlerin kavgalarının ötesinde, boya kalemleri ve oyunlarıyla büyüyen iki çocuğun doğarken beraber yazılan hikayeleri; bir doğum gününde sert bir silgiyle silinir, hiç var olmamış gibi koparlar birbirlerinden. Silgi yazıyı siler, kağıdı hırpalar ve Ecevit bir ailenin avucunun içinde yok edilir. Suçlar ve cezalar. Cezaları yalnızca suçlular mı çeker? Silgi yazıyı siler, leke bırakır ve Firuze en sevdiği oyun arkadaşını kaybeder. Suçlananlar ve cezalandırılanlar. Suçlular sadece yetişkinlerden mi çıkar? Firuze Akın ellerinde fırçalar, karşısında tablolarla yıllardır oyun arkadaşını beklemektedir. Seneler sonra aynı sayfa açılır, silgi de kalem de tek kişinin eline düşer. Ali Ecevit Tarhan, yazıp silmek için yok edildiği o yere geri döner. *** "Firuze sen benim çocukluğumsun," Gözleri derin bir şefkatle bana bakıyordu. Konuşan Ecevit'ti. Onu evvelden tanıyordum. Gözlerindeki şefkat avucunun içine düştü, un ufak edildi. "Firuze sen benim çocukluğumun katilisin," dedi acıyla, nefesini keskin bir bıçak kesti, o bıçağı ben tuttum sandım. Konuşan Ali Ecevit Tarhan'dı. Onu yeni tanıyordum.