''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

"Ateşle Oynayan Kadın", iki yaralı insanın birbirine çarparak iyileşmeye çalıştığı ama o çarpışmanın da yeni yaralar açtığı bir hikâye. Miray Ahu, hayatı boyunca çoğu zaman sevilmediğini hissetmiş, neşesinin arkasına gözyaşlarını saklayan bir dansçı. Dans ederken özgür ama içinde hep annesinin eksikliği ve babasının yükü var. Ateş ise küçüklüğünde her şeyini kaybetmiş, hayatta kalmak için duygularını susturmuş bir adam. İçinde hâlâ küçük bir çocuk var ama onu kimse görmüyor. İkisi de yalnız. Ama yalnızlıkları birbirine benzediği için değil, birbirlerine dokundukça daha da büyüdüğü için. Ahu sevilmek istiyor. Ateş ise korumak. Ama sevmenin korumaktan farklı olduğunu bilmiyor. Bu hikâye sadece bir aşk hikâyesi değil. Bu, sevmeyi bilmeyen bir adamın sevmeyi öğrenme ve sevilmediği için sevilmekten korkan bir kızın bunu kabul etme hikâyesi. İkisinin de elleri yanık ama hâlâ birbirine dokunmak istiyorlar. Çünkü bazı insanlar sadece birbirine çarparak yanar.🩰🔥