Stuart McStout, "herkesin" bildiği bir ambulans görevlisiydi. Bir Acil Tıp Teknisyeni. Ancak "herkesin" bilmediği, onun geçmişiydi. Nereden geldiği. Stuart'ın çok konuşmaması uzak tutmuştu herkesi ondan. Şuana kadar! Stuart'ın hayatı, yolda bulduğu bir kız yüzünde değişmek üzere... Belki de onun yüzünden değildir. Bu sadece kaderin ona bir cilvesidir... Kim bilir?

Donmak üzereyken buldum onu, beyaz teni neredeyse tamamen morarmak üzereydi. Belkide geç kalmıştım... Çaresizlik içinde çırıl çıplak soyundum ve ölü gibi yatan kadının üzerine uzandım. Bedenime yayılan soğuğa inat Azrail ile savaşmaya başladım. Bana gelen bu mucizeyi ona vermeyecektim...

Bara ilk girdiğinde keskin bakışlarıyla her yeri tek tek taradı. Hedefinden şaşmadığı gibi dikkatini de dağıtmasına izin vermezdi. Hiç makyajsız halini yada gülümserken birisi görse dudakları 'melek' kelimesiyle şekillenebilirdi. Çok güzeldi... Ama gözlerindeki kararlı ve soğuk bakışı desteklercesine giydiği siyah tonlu giysileri 'ölüm' meleğini andırıyordu. Amacı da buydu zaten. Babasının son isteğini yerine getirecekti. İçini kavuran intikam ateşi , bir yerlerde kendi beli belirsiz gösteren merhameti bastırıyordu. Gözlerini en köşede bir kızla arsızca temas eden kurbanına çevirdi. Sabit bir şekilde onu izledi. Tıp kı şu 1 aylık süreçte yaptığı gibi. İntikam soğuk servis edilirdi çünkü ulaşana kadar beklemek zorunda olursun. Sabır bir erdemdi ki bu kız babası için 20 yıl beklemesi gerekirse de beklerdi. Gerekirse bu şehiri de yakardı. Belki o zaman insanlar nasıl yandığını hissederdi. Ne kadar güçlü olsa da bu kızın hayatındaki her daim babası ve Arda'dan başka erkek olmamıştı. En yakını sırdaşı Arda şuan Amerika'daydı. O gelene kadar yalnızdı. Ruhu boştu. Aynı şekilde avı da güçlüydü. Fakat hayatı tek geceliklerden ötesini hiç görmemişti hiç. Bu iki güçlü insan birbirini bertaraf mı edecekti? Yoksa kader yine bir oyun mu oynayacaktı? İmkansızlara inanır mısınız? Çünkü bu iki imkansızın hikayesi...' 19.08.2016

Her şeyden önce soluk bir tenin üzerine düşmüş, ıslak bir kar tanesiydi o. Eşsiz bir parça. Büyümüş soğukluğuyla birden fazla teni yakmıştı. Fakat kar taneleri büyümemeliydi. Büyüdükleri taktirde ancak bir çığa dönüşebilirdi. Yalanlar da aynen böyleydi işte. Ve o çığın altında kalmıştı. O büyüyen yalan çığı her şeyini kana bulamıştı. Elleriyle oturduğu yerdeki ıslak toprağı avuçladı ve boğazı yırtılırcasına "Neden" diye bağırdı. "Neden, neden, neden?" Ormandaki ağaçlarda, ayaklarının altındaki sonsuz mavi de, gökyüzüde sessizliğe yemin etmişti adeta. Artık yapayalnızdı. Gözyaşları sağanak bir yağmurun yağışından farksız süzülüyordu göz pınarlarından. Yumruk yaptığı ellerini toprak zemine tüm gücüyle vurdu. "Neden benim en kötü hikayemi en güvendiğim insanlar yazdı..." İşte bu söz uçurumdan düşmüş ve o sert kayalara çarparak yok olmuş ruhun son sözleriydi. -------------------------- ↪Yayınlanma T: 22.01.2016 Copyright © Tüm Hakları Saklıdır. Hiç bir şekilde kopyalanamaz.

Pelin İzmir'de yaşayan yarı Alman yarı Türk bir kızdır. Dedesiyle büyümüş, ne intihar eden annesini ne de Alman babasını tanıyabilmiştir. Bir gün başarısının fark edilmesiyle İstanbul'daki saygın liselerden birinden burs kazanır ve hayatı değişir. Kendisini Bulut Tekin'in karanlığına çekilirken bulduğunda bir şeylerin yolunda gitmeyeceği en başından bellidir. Çağrı'nın ortaya çıkışı belki de bu zincirin bir başlangıcıdır. Aynı zamanda habersiz olduğu geçmişinin.

Kesit : "Zamana bırakalım Ayaz." başımı ona çevirdiğimde yüzündeki acıyı her hücremde hissettim. Gözlerimin içine baktı. "Sensiz kalacak bir saniyem bile yok Arya." burukça gülümsedim. "Kendime gelemiyorum , zaman lazım." Yüzünü yüzüme yaklaştırdı. "O zaman ben sana gelirim." İçim titredi. Babamın beni bıraktığı geceden beri ilk defa hayal kırıklığının yakıcılığını tüm bedenimde hissettim. Oysaki çok güçlü bir kızdım ben. Ailem gittiğinde de yalnız kaldığımda da seneler devrildiğinde bile yıkılmamıştım. Şimdi bu çocuk... Beni yıkmıştı , bir kere güvenimi yıkmıştı. Ben bir daha nasıl güvenebilirdim ki ? Ben bir daha nasıl inanabilirdim ? "Sana bir daha güvenemem." sımsıkı tuttuğu kolumu tek hamlede çektim ve gözlerine baktım. "Bir daha olmaz Ayaz. Bir daha güvenemem." kelimeleri sessizce kulağına fısıldayıp emin adımlarla uzaklaştım. Bedenim çok yorgundu. Ruhumdaki yaralar tüm hücrelerimi ele geçirmek için savaş verirken derin bir nefes aldım. Bu da geçer dedim içimden. Hem neler geçmedi , neler gitmedi ki ?

Ölüm kapıya dayanmıştı ve insanlar bir dakika sonra kendilerinin ölebileceği korkusuyla yaşıyorlardı. Düşmana engelleyebilecek sadece onlar vardı. Onlar element sahipleri. Kurtarıcılar.

O, ejderha ırkının prensesi. Halkı tarafından ihanete uğrayarak tüm değişen yaşamı ve kaybettiklerinin intikamını almaya yemin etmiş bir Element Savaşçısı. Korumasına olan düşkünlüğü ve asiliği başına bir çok kez bela olmuş bir üçkağıtçı. Doğduğu andan beri korumakla yükümlü olduğu yaşamlar tehdit altında. O yalnız değil. Element Savaşçısı olan Koruması ve güvenebileceği muhafızları var. Karanlık bir muhafıza ve karanlık bir kişiliğe sahip. Güçlü ama kontrol edemediğinden gücü onun laneti. Savaştan hiç kaçınmayan; ırkının tüm ihtişamlı güzelliğiyle parlayan bir psikopat. İçindeki ejderhaları ve enerjisiyle başı dertte. Düşmanları güçlü. Düşmanlarının sayısı fazla. Prenses vazgeçemeyecek kadar gururlu. Prenses zarar vermek için var. Prenses intikama aç. Prenses intikamını alana kadarsa durmayacak. Prenses Isabella'nın içindeki öfke her şeyi bitirebileceği gibi... her şeyi gerçekten bitirebilir.

Burada kızlara dair herşeyi paylaşacağım ♥ Konuları istek üzerine de seçebilirim ♥