> "Sen kimsin lan? Ben neden buradayım? Kamera şakası mı bu yoksa?" Kız, iplerle bağlı olduğu sandalyede sağa sola kıvranarak bağırdı. "Tamam, yeter artık! İşim gücüm vardı, diyeceğim de... artık gücüm de kalmadı. Hadi gel, çöz şu ipi de gideyim!" Adam, loş ışığın altından çıkıp birkaç adım yaklaştı. Üzerindeki siyah takım elbise tertemizdi, hareketleri ise sakin ama ürpertici bir kararlılıkla doluydu. "Ben Yusuf Emir Aksoy. Sen de Mihri Zeynep Soykan olmalısın," dedi sakince. Ardından bir an durup, kaşlarını hafifçe kaldırarak ciddi bir ses tonuyla ekledi: "Tebrikler. Nur topu gibi bir kocan oldu." Mihri'nin gözleri büyüdü. "Ne demek oluyor şimdi bu?" diye fısıldadı, hem öfkeyle hem de kafası karışmış bir halde. Kalbi göğsüne sığmıyordu.

Ellerimi göğsümde birleştirmiş ona baktığımı görünce o da şaşırmıştı. "Ne oldu?" Aklımdan geçenleri söyledim "gerçekten çekilmezsin!" Gerçekten çekilmezdi. Aniden soru dolu bakışlarının yerine muziplik geçmişti. Hafif öne doğru eğilip yüzlerimizi bir birine yaklaştırdı. Aptalca sırıtırsan ve benim kalp atışlarım kulaklarıma gelirken o sakince konuştu. " En azından yakışıklıyım." Bir de geri çekilirken göz kırpmasın mı? Delirecem! "Bu ne mütevazilik Faruk bey?" Arabanın önüne gelince ona döndüm. Binmeden, buraya kadar benimle gelmiş adama en azından bir veda etmeliydim. Ayrıca belgeleri evime getir esini söylemeliydim. Elimden geldiğince askeriyeye gelmek istemiyordum. Fakat arkamı döndüğümde gözlerime dolu gözleriyle bakan bir adam görmeyi beklemiyordum. Ne olduğunu anlayamadım. Kötü bir şey mi demiştim? "Lütfen, lütfen Asena. Bana eskisi gibi seslen. Ömer de, Faruk deme." Sesi titremişti. Tıpkı babam gibi... Ben bugün sayısız kalp kırmıştım bilerek yada bilmeyerek. Birini daha kaldıramazdım. Ben böyle biri değildim. "Ta-tamam, özür dilerim Ömer. Ama bana en azından gerçek ismini söyleyebilirdin. Hem Ömer görevdeki adın değil miydi? Neden?" "O sana ait Asena, sadece sana güzelim."

Gözlerimi asansörde açtığımda, uzun süre nerede olduğumu anlayamamıştım. Zihnim bulanık, bedenim yorgundu. Zaman geçtikçe olanları yavaş yavaş kavrıyordum, ama kabullenmek düşündüğümden çok daha zordu. Benim burada ne işim vardı? Buraya nasıl gelmiştim? ________________________ 📌 BAŞLANGIÇ: 29.11.2024 💥 Bilimkurgu #29

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Kütüphane tanıştığı Mafya vârisi olan genç adam yüzünden başı belaya giren bir genç kız hayatını zorluğu yetmezken histarik kırızleri beraber karanlık Dünya'nın adam atar ,bizi bekleyen sırlarla dolu bir geçmiş hep bir umut ateşi 🔥❤️‍🔥❤️‍🔥🔥 bedenim de taşıdığı izlere rağmen umudunu kaybetmeyen bir kız, omuzun da geçmişin acısını taşıyan ve her şeye rağmen normal bir hayat yaşamaya çalışan bir genç , kütüphane başlayan bir tanışma ve devamında ortaya çıkan bir Mafya vârisi tesadüf diye bir şey yoktur, kaderin oyunu onları bir araya getirir ve aynı yolda ateş yakarlar. Bu iki yaralı ruhu birbirlerine şifa olacaktır,ecemin öğrendiği gerçeklere ve emir hanedaroğlu gerçekleri onlardan saklanan her sır onların bittiri ancak Ecem Emirin ışığı olurken,emirde ecemin ışığı olacaktır .gerçeğin enkaz en çok bu ikiliyi yaralarken birbirlerine olan ateş aşkları onları güçlendiklerinden habersizdirler bu yolda kaybedilen masumiyet, yeniden yaşama isteği gerçeklerin altında yıkılmak, her kesin kendini ve kişiliğini sorguladığı, ama hep bir umut ateşi UMUT ATEŞİN HİÇ SÖNMESİN HEP DİRİ KALSIN