"Si-eun... Bana sadece arkadaş olduğumuzu söylemeyeceksin, değil mi?" "Sadece arkadaşız."

Kitap Tanıtımı "Bazen en korkutucu şey, bilinmeyenin ta kendisidir." Yeni bir başlangıç umuduyla kasabanın dışındaki eski bir malikaneye taşınan Asya, burada yalnız olacağını sanıyordu. Ancak kısa sürede fark etti ki bu ev, yalnızlıktan çok uzaktı. Geceleri duyulan fısıltılar, kilitli kapının altından süzülen soluk ışık ve içerden gelen hüzünlü piyano sesi... Asya, mantığını bir kenara bırakıp evin karanlık sırlarını keşfetmeye başladığında, onunla karşılaştı. Leon... Yüzyıllardır bu eve hapsolmuş bir hayalet. Gizemli, hüzünlü ve tehlikeli. Asya, ona yaklaştıkça gerçek ile hayal arasındaki çizgi silinmeye başladı. Ama her lanetin bir bedeli vardı. Ve Asya, bu bedelin ne kadar ağır olduğunu çok geç fark edecekti... Bu ev sadece bir ev değil. Bu aşk sadece bir aşk değil. Ve bu hikâyenin sonu... hiç de mutlu bitmeyecek. ---

Dazai, Chuuya'yı bulmalı, hayatına girmeli, ve onu kendi lanet yeteneğinden korumak için sonsuza dek yalnızlığa hapsetmeliydi. Ama bir şeyler bu defa ters gidecekti.

Minho hiçbir açıklama yapmadan, bir sabah evden sessizce çekip gider. Ne bir mesaj, ne bir not. Jisung, masada sadece Minho'nun kahvesinin soğumuş izini bulur. Herkes Minho'nun kendi isteğiyle gittiğini söyler; ama Jisung, Minho'nun onu böyle bırakacak biri olmadığını bilir. Jisung günler boyunca konuşamaz, anlatamaz, kimseye açıklayamaz. Sesini kaybetmiş gibidir. Bu yüzden Minho'ya söyleyemediği her şeyi defterine şiirler yazarak bırakır. Her şiir Minho'ya bir çığlık, bir özlem, bir suçluluk ve bir "neden?" sorusudur. Bir gün Jisung, Minho'nun kayboluşunun bir kaçış değil, bir zorunluluk olduğunu söyleyen bir iz bulur...