# Gençkurgu-- Fantastik # # 3. Fantastik # 1. Akademi # 1. Büyü # 1. Ejderha # 1. Efsane # 1. Elementler # 1. Krallık # 1.Takıntı # 1. Savaş # 2.Ruh # 3. Merak - Düşünsene, sen büyünün her şey olduğu bir dünyada, zerre kadar büyü gücüne sahip değilsin. Sen bu dünyada hiçbir şey yapmazsın. Her şeyden vazgeç gitsin. Sen doğuştan eziksin ! Cümlesini bitirdikten sonra yüzüme doğru baktı. Gözlerindeki aşağılayan bakışlarla yaptığım mimikleri izliyordu. Sağ elini kaldırıp yüzünü aşağıya yukarı doğru sıvazladıktan sonra eli yüzünde durdu. Elinin yardımıyla sağ gözünün göz kabağını havaya kaldırdı. Işaret ve orta parmağını gözünün üstüne yerleştirip göz bebeğinin iyice görmemi sağladı. Göz bebeğinin içinde bile beni aşağılayan, hor gören bir tutum vardı. Elini yüzünden çekip gözlerini gözlerime tekrar dikti ve güçlü kahkahalar atarak gülmeye başladı. O kahkahalar attıkça içimde kopan fırtınadan haberi bile yoktu. - Yanılıyosun ! Dedim sesim güçlü ve yüksek çıkmıştı. Yüzüne doğru baktığımda anlamsız gülümsemesi kaybulmuş şaşkın bir şekilde bakıyordu. - Ben ezik değilim. Ben güçsüzleri korumak için kendini ateşe atmış biriyim. **************** İçinde bulunduğum Daryon krallığı da dahil bütün dünya büyü gücü üzerine kuruluyken benim içimde hiçbir büyü gücü yoktu. Köyümüze gelen elçinin beni akademiye götürmesi ile bütün hayatım kökten değişti. Şimdi ejderhayı ve yeni sahip olduğum güçleri kullanarak en güçlü olmak zorundaydım. Bu sayede canımdan bile değer verdiğim herkesi koruyabilecektim.

Bir Bl novelin ekstrası oldum. Ben, sıradan, klasik bir bl novelin ekstra karakteriyim. Novelde göründüğüm tek yer, bir kaç kez ana karakterlerin yanlarından geçmiş olmam. Cidden başka hiçbir özelliğim yok. Ana karakter olabilirdim, kötü hatta top yemi bile olabilirdim. Fakat hiçbirisi değilim. Mutsuz muydum? Tabi ki değilim!

Lyra Veylin, sıradan bir okul gününde rastladığı bir masal kitabının ardında gizlenmiş bir geçidin varlığından habersizdi. Kitaptan yükselen bir ninni, onu kendi dünyasından koparıp Ethernatus Akademisi'ne sürükledi-beş elementin güçlerine göre yurtlara ayrılmış gizemli bir büyücülük okuluna. Ancak tören günü Kadim Kitap konuşmayı durdurdu. Onun içinde hiçbir element gücü bulamıyordu. Ne ateş, ne su, ne yıldızlar... Lyra, hiçbir yurtla eşleşmeyen ilk öğrenciydi. Peki ya Lyra'nin gücü henüz uyanmamışsa? Ya da... onun gelişi eski bir efsaneyi gerçekleştirecekse? Akademide arkadaşlık, sırlar, rekabet ve gizemli bir öğrenci ile yolları kesişen Lyra, kendi kaderini bulmak için yalnızca cevaplar değil, kendini de keşfetmek zorunda. Bilinmeyen bir evrende Uykuda bekleyen kadim bir güç. Ve her satırı karanlıkla yazılmış, unutulmuş bir masal. Bazen ait olmadığın yerde bile seni kaderin bekler. ___________________________________________ Bu isimde yazılmış ilk kitaptır.Tüm hakları bana aittir. Çalıntı veya alıntı olduğu anda yasal işlem başlatılacaktır.

Masallara inanmayan bir kızın sihirle tanışma hikayesi. "Eğer ölürsem ortada yapılmış bir hata kalmayacak.Öyle değil mi?"dedim titrek sesimle. Gediz kızarmış gözleriyle bana baktı.Evet veya hayır dememişti ama yanağından süzülen gözyaşı benim için bir cevap niteliğindeydi.Öğrenmek,baştan beri istediğim tek şeydi çünkü kafamdaki cevapsız sorular beni cevapsız kaldığı müddetçe boğacakmış gibi geliyordu ama bazı sorular belki de cevapsız kalsa daha iyi olacaktı.

0545***: Selamın aleyküm aslan parçası Aslanın dişisi de aslan olur dediler de bana Aslan dişisi başvurusu için rahatsız etmiştim

(Bölümler düzenleriyor.) Geçmişten gelen bir düşmanlık ve gezegenler arası yolculuklar... Bazıları normal bir hayat sürer, bazıları büyülü izlerle yaşamak zorunda kalır. Bu izleri yok etmek ise onların elindedir. Gelecek sadece onların elindedir... (Karakterler ve ismi geçen herhangi bir büyü hayal ürünüdür.)

Kitap oldu. Dört kitabı basıldı. ❝El bebek, gül bebek değil; el bebek, öl bebek.❞ Karanlık örgütün kurduğu düzen için doğmuş bir kız çocuğuyken ona verilen en büyük ceza sevgisizlikti. Kaderini kabullendi ve kartını oynadı. O kim miydi? Hisar Alatav. Hayır, sil. His Alatav. Karanlık düzenin kıyameti olmak üzere. O ise Bronz. Karanlık örgüte başkaldırıp kartları yeniden dağıtan adam. Ona Bronz derler. Onların tohumları el bebek gül bebek değildi; el bebek öl bebekti.

Bu işlerde yeniyim umarım beğenirsiniz :=] Hikayelerimi sevdiyseniz oylamayı ve yorum atmayı lütfen unutmayın

Aşinalar yüzyıllar önce Kam'ın kehanetinde söylediği gibi alfa dişiyi beklemekte fakat alfanın üzerindeki büyüden habersizlerdir. Her şeyden habersiz normâl bir yaşam süren Belçin'in yolu birgün ırkı için varolup ırkı için yaşayan Boysan ile kesişir. Her şeyi tüm gerçekliği ile öğrenen Belçin artık ırkına uygun bir şekilde yaşamayı öğrenecek ve üzerine düşen görevi yerine getirecektir. İlham kaynağı Türk mitolojisidir🐺

"Küçük bir kız çocuğu gibisin." Soğuğun içime ilmek ilmek işlemesi gecenin ayazından değildi, onun buz gibi sözlerinden ürpermiştim. Gök yüzünde bizi seyreden yıldızlardan ziyade kendi ışığının aydınlattığı, o zehir karası delici gözlerine yerleşen alaylı parıltı ve söylediği son şeyle çileden çıkmıştım artık. İçimde lavlarını köpürterek sabrımın son demlerinde dolanan volkan patlamaya hazırdı, bu işin başka çaresi yoktu ve inceldiği yerden kopacaktı. Ben onun sayesinde çoktan büyümüştüm fakat o her seferinde inadına yapar gibi çocuk olduğumu savunuyordu. Beni bakışları, tavırları, hareketleri ve kelimeleriyle resmen eziyordu. Kalbimi eziyordu. "Çocuk falan değilim ben!" Diye bağırdım sonunda içimdeki ateşten okyanus çaresizce çırpınan benliğimi cayır cayır yakmaya başlarken. Aynı anda hem üşüyor hemde alev alev yanıyordum. Kendi içimde birçok imkansızı barındırıyordum. Sertçe yutkundum... Sesimi iyice yükselttiğimde tek bir mimiğimi bile kaçırmak istemiyormuş gibi dikkatle beni izlemeye başladı, artık gerçekten dayanamıyordum. "Çocuk değilim anladın mı? Değilim! Sana abi demek zoruma gitmeye başladığında büyüdüm ben!" Diye adeta haykırdım. "Duygularımı gizlemeyi öğrendiğimde büyüdüm! Susmayı öğrendiğimde, sessizce ağlamayı öğrendiğimde büyüdüm! Gözümün önünde başkasına dokunduğunda büyüdüm!" Ona ilk kez utanıp çekinmeden kurduğum bu uzun ve acımı haykıran cümleler tüm nefesimi tüketmişti fakat söyleyecek son bir sözüm daha kalbimin en ücra köşesinden saniyeler sonra çıkagelmişti. "Seni sevdiğim gün büyüdüm ben." Diye fısıldadı güçlükle soğuktan zangır zangır titreyen dudaklarım.