Sekiz yıl önce kaçtığı denize, gömülü bir kan davasına ve yarım bırakılmış bir aşka geri dönen Fadime, bazı hikâyelerde gitmenin yetmediğini, bazı insanların ise beklemeden de unutmadığını öğrenir.

Diziyle bir bağlantısı yoktur, tamamen hayal ürünüdür.

𝘉𝘪𝘳𝘣𝘪𝘳𝘪𝘯𝘦 𝘦𝘯 𝘶𝘻𝘢𝘬 𝘥𝘶𝘳𝘢𝘯 𝘪𝘬𝘪 𝘺ü𝘳𝘦𝘬...𝘉𝘪𝘳 𝘨𝘦𝘳ç𝘦ğ𝘪 𝘪𝘯𝘬â𝘳 𝘦𝘥𝘦𝘮𝘦𝘥𝘪: 𝘈ş𝘬, 𝘦𝘯 ç𝘰𝘬 𝘺𝘢𝘳𝘢𝘭ı 𝘰𝘭𝘢𝘯𝘭𝘢𝘳𝘥𝘢 𝘣ü𝘺ü𝘳.

Düşmanlık, sevdayı bitirir miydi yoksa her şeye rağmen direndirir miydi?

Okyanustan hallice irisleri yüzümün her santiminde itinayla dolaşırken merak duygusu çoktan esir almıştı bedenini. "Niye bana bunu yapıyorsun Fadime? Söyle, sen de rahatla ben de." dedi bana doğru bir adım atarak. Onun adımına karşılık ben bir adım geriledim. Sağ elimin işaret parmağını ona doğru kaldırarak "Seni sevmiyorum çünkü. Nefret ediyorum senden. Duydun mu? Nefret." dedim en içten ses tonumla. Afalladı. Bu kadarını beklemiyordu belli ki. Omuzları yenilgiyle düştü. "Sana geçmişi unutturmak istiyorum, kendimi affettirmek istiyorum. Sadece bir şans, tek bir şans veremez misin bana? Fadime, ben senin yolunda bittim kızım. Çaresizliğimi görmüyor musun?" dedi kendini göstererek. Burukça gülümsedim. "Sen çaresizlik nedir nerden bileceksin? Hiç ben olmadın ki."

"sen benim elimden yaşayacağım tüm duyguları aldın." [ismailfurtuna,fadimekoçari]

fadime, sıradan bir köy hayatının ötesinde bir dünyada doğmuştu. sevgiyle büyütülmüştü ancak geçmişin izleri peşini hiç bırakmamıştı.

Bu hikâyede İso Furtuna ve Fadime Koçarin'in geçmişini kaleme alıcam,benim bakış açımdan olaylar nasıl gelişiyor görüceksiniz yani okuyacaksınız.

"ʙᴜ̈ʏᴜ̈ᴋʟᴇʀ ꜱᴀᴠᴀꜱ̧ı ʙᴀꜱ̧ʟᴀᴛıʀ, ᴋᴜ̈ᴄ̧ᴜ̈ᴋʟᴇʀ ᴋᴀʏʙᴇᴅᴇʀ."