" Gözlerim kanadı " " Nerede soyunmami bekliyordun ?" Oda arkadaşlarının sakatlığı sonucu aynı odada kalmak zorunda kalan düşman ailelerin çocukları Barışla Semih .

halisahadaki lavuk : kaç çocuk kaç? halisahadaki lavuk: kaç çocuk yapalım ? halisahadaki lavuk: 5(bes) olur mu ?

peki ya Asi ve Alaz eski bir ateşin ortasından birbirlerine baktılarsa? @lionheartt8 ile yazıyoruz

Gerçekle hiçbir alakası yoktur.

uzaklar seni unutturmaz, sadece özlemeyi öğretir. emirhan & tayyip talha

Texting- Arda ve Kenan'nın evliliklerinde olan durumlar onların aralarındaki bağı gittikçe azaltır. Yinede birbirlerinden vazgeçemezler. 🥇-> #Arken > 26.07.25 23.07.25

Arda, gelen ship linçlerinden dolayı Kenan'dan uzak kalmaya çalışıyordu, ama Kenan'nın aşkı ikisini barıştırmaya yetiyordu.. 12.08.25

"Geçmişinden kaçamazsın... Hele ki kaderin, kralların korkularında gizliyse." Lucia, 21 yaşında genç bir büyücü. İki kadim soyun çocuğu; birinin damarlarında büyü, diğerinin mirasında lanet dolaşıyor. Ölümsüzlüğü, ona sonsuz hayatı değil, sonu gelmeyen acıları getirdi. Kral, onun gücünü dizginlemek için en karanlık yöntemlere başvurdu. Onu zincirledi, işkence etti, ama Lucia'yı yok edemedi. Şimdi Lucia geri dönüyor. Bu kez geçmişinden kaçmak için değil, onunla hesaplaşmak için. İntikam soğuk bir yemindir, ve Lucia bu yeminle yanıp tutuşuyor. Ama intikam kolay bir yol değildir. Lucia, bu yolda kazandıklarını mı yitirecek, yoksa kaybettiklerini mi geri alacak? Karanlıkla yüzleşmeye hazır mısın?

"Ondan hoşlanıyor musun?" Kıskanç çıkan sesine ne tepki vereceğimi bilemiyordum. "Ona sarıldın." Kaşları çatıldı. "Hoşlanmasaydın sarılmazdın. Hoşlanıyorsun ki sarıldın." Burnundan nefesini sertçe verdi. "Bana bile sarılmadın." Ters ters baktı. "Bana niye sarılmıyorsun?" Kıskandığı kişi en yakın arkadaşıydı. Ve onun arkadaşı benim babamdı. Hiçbir şeyden haberi yoktu. Eflah kim olduğumu bilmeden beni seviyordu ama ben, onun kim olduğunu bile bile ona âşık olmuştum. Benim günahım daha büyüktü. Bir insanın başına en kötü ne gelebilirdi? Babam gözlerimin önünde öldürüldüğünde ve onu öldüren annem olduğunda en kötüsünü yaşadığıma çok emindim. Artık annem cezaevinde, babam ise mezardaydı. Bundan daha kötü ne olabilirdi ki? 25 yıl geçmişe gitmek? Bu kötünün de kötüsü olabilir miydi? Ölümcül bir kaza sonucu kendimi 1998 yılında bulduğumda o an için bunun bir felaket olduğunu düşündüm. Felaket bir durumdu çünkü bu zaman diliminde anne ve babamla aynı yaşlardaydım. Onların hayatına bir yabancı gibi girmek zorundaydım. Ama aslında felaket sandığım şey mucize de olabilirdi. Mucizevi bir durumdu çünkü bu zaman diliminde annem cezaevinde, babam da mezarda değildi. Onların evlenmesinin nedeni annemin bana hamile kalmasıydı. Ana rahmine düşmeme sadece üç ay kaldığını anladığımda ise kendi doğumumu engellemenin nasıl olacağını düşünmeye başladım. Annemi cezaevinden, babamı da ölümden kurtarmanın tek yolu bu olabilir miydi? Belki de olabilirdi. Planını uygulamak için babamın arkadaşı Eflah'ın evine bir dadı olarak işe girmekse hayatımda verdiğim en kötü karardı. Bunu ona anlatmanın bir yolu var mıydı? Buraya ait olmadığımı, öyle bir uğradığımı anlatmanın bir yolu olmalıydı. Doğru insanı yanlış zamanda bulmak birine verilen en büyük ceza olmalı.

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.