Bana yaklaştığında nefesim daraldı. Aramızda sadece birkaç adım vardı ama sanki bir uçurum uzanıyordu. "Benden korkuyorsun," dedi sakin bir sesle. "Hayır," dedim. "Senden kaçıyorum." Elini kolyeme doğru uzattı ama dokunmadı. Sadece oradaydı. Varlığı bile yakıyordu. "Kaçtığın her yerde ben olacağım, Sırçam," dedi. O an anladım... Bu bir tehdit değildi. Bu bir vaatti. Ve bazı vaatler, öpülmeden de insanı titretirdi. Elvan, babasından kalan tek mirasın bir kolye olduğunu sanıyordu. Oysa bazı eşyalar süs olmak için değil, susmak için saklanırdı. Bir gecede değişen hayatı, onu güçle korku arasında ince bir çizgiye sürükledi. Sevilmenin bedelini, kaçmanın cesaretini ve kalbinin en kırılgan yerini ilk kez orada öğrendi. O ise karanlığın içinden gelen bir adamdı. Sertti, mesafeliydi... Ama Elvan'ın gözlerine her baktığında, saklamaya çalıştığı bir şey çatlıyordu. Bazen bir kolye geçmişi kilitler. Bazen bir dokunuş, en sağlam sırçayı bile çatlatır. Sırça, yaralayanla saranın, kaçanla tutanın, kırılanla hâlâ parlayanların hikâyesi.