Czarna, ale żyzna" to historia kobiety, która przeszła przez najciemniejsze etapy własnego życia, żeby odnaleźć w sobie coś, czego nikt jej nie mógł dać - siłę, która rośnie na bólu, doświadczeniu i prawdzie. To opowieść o uczuciu, które potrafi unieść jak skrzydła, a potem nagle zrzucić z wysokości, zostawiając po sobie rozbitą duszę. O zdradzie - emocjonalnej i fizycznej - która zostawia ślady głębsze niż jakakolwiek rana. Autorka prowadzi czytelniczkę przez świat pełen manipulacji, złamanych obietnic, cichych kłótni, niedopowiedzeń i gaszenia kobiecego światła. W tej książce są momenty, w których serce krzyczy, ale usta milczą. Chwile, kiedy granice przestają istnieć, bo ktoś zbyt długo je przesuwał. Strach przed odejściem i strach przed zostaniem. Ale „Czarna, ale żyzna" to nie jest tylko zapis tragedii. To także zapis odrodzenia. To historia o wstawaniu, nawet kiedy kolana bolą. O odnajdywaniu własnej wartości pośród popiołów. O tym, że nawet z najciemniejszej gleby może wyrosnąć coś nowego - coś silnego, prawdziwego, nie do złamania. To książka, która zadaje trudne pytania: Dlaczego pozwalamy innym decydować o naszej wartości? Czy zdradę można naprawdę wybaczyć? Co musi się wydarzyć, żeby kobieta powiedziała: „stop, teraz ja"? „Czarna, ale żyzna" to lustro dla każdej kobiety, która choć raz zgubiła siebie w miłości. To list, który boli, ale jednocześnie uzdrawia. To słowa, które mówią: „nawet jeśli byłaś czarna, wciąż jesteś żyzna - i możesz odrosnąć

wiersz o tym, czego nie widać. o ciele, które krzyczy, i duszy, która milczy. o nienawiści do siebie, która boli bardziej niż słowa. dla tych, którzy czują za dużo, ale nie mówią nic.

ten wiersz to głos wyciszonej duszy, która walczy ze sobą i ze światem, który nie chce słuchać. to opowieść o niewidzialnym bólu ukrytym pod maską, o samotności wśród ludzi i o kruchości, która nie woła o pomoc, lecz krzyczy w milczeniu. wiersz dotyka emocji, które często zostają niezauważone, a jednak są prawdziwe i bolesne. to świadectwo cichej walki i poszukiwania sensu w codzienności pełnej bólu i braku zrozumienia.

to opowieść o wnętrzu przesyconym ciemnością, w którym każdy oddech jest ciężarem, a codzienność rani jak niewidzialne ostrze. czas staje się więzieniem, a własne ciało - obcą, nieprzeniknioną przestrzenią. myśli krążą bez końca, echo samotności wypełnia pustkę, a ból przytłacza wszelkie próby uchwycenia sensu. mimo tego w mroku migoczą subtelne iskry - resztki wspomnień, spojrzeń i słów, które nie chcą zgasnąć. to połączenie rozpaczy i nieśmiałej nadziei, świadectwo człowieka, który tonie w ciszy, ale wciąż nosi w sobie ślad życia.

amatorskie wiersze inspirowane mistycyzmem rzeczywistości. (z chęcią napisze komuś coś)

No Mickiewicz to ja nie jestem Zaczęłam pisać wiersze aby moje chaotyczne i nieskładne myśli gdzieś przelać. Ale uważam, że nie są one jakieś wybitne, ale kto powiedział, że żeby coś lubić trzeba to robić dobrze? Mam nadzieję, że spodobają Ci się one, zostawią jakiś ślad nostalgii, jakieś emocje, a może przywołają wspomnienia. Przepraszam za wszelkie błędy ortograficzne, jeśli są.

Wiersze mroczne, gotyckie jak i romantyczne, miłosne. Jest bunt, melancholia, miłość, śmierć. Wyrzucam z siebie wszystko co we mnie siedzi. Piszę osobiste wiersze, o tym co mnie otacza, co mnie zainspirowało...