"Burası prenses gerçek dünya. Eğer gerçek dünyayla tanışmak istemiyorsan benim sabrımı zorlama ve dediğimi yap! Geldiğin yerde ne kadar şımarık olmuş olursan ol burada o tozpembe dünyandan eser yok." gözlerimden ayırmadığı gözler beni yerden yere vuruyordu. Belki de kız olduğuma ilk defa bu kadar sevinmem gereken bir durumla karşı karşıya kalmıştım. Sonuçta şuan dayak yememe sebebim kız olmamdı. Nazikçe gülümsedim "Dediğini yapmayacak kadar inatçıyım. Ne yapsak ki?!" Dışarıdan biri hanım hanımcık olduğumu düşünürdü ama şuan karşımdaki çocuğu çıldırtmıştım. "Kız olduğun için bir şey yapmayacağımı düşünüyorsun değil mi? Ama ben seni dövmekten beter edebilirim." Yüzündeki gülümseme sinsi hal alırken gözleri parlıyordu. Sıramdaki ellerini çekip uzaklaştı kahkaha atıp "Bu gece meşgulüm diyorum güzelim neden anlamıyorsun!" dedi. Donup kalmak şuan tam yaşadığım durumdu. "Tamam bu gece sendeyim." yanağımdan makas aldı. "Ne diyorsun be sen!" diye bağırarak ayağa kalktım. Sanki yanlışlıkla sesini yükseltmiş gibi çevresine bakındı. Kulağıma yaklaştı "Burası erkek dolu bir lise ve sen ilk geceden benimleysen canım, teklifler bitmeyecek demektir." Az önce bağırmamak için dişlerini sıkan adam gitmiş gülen bir adam gelmişti karşıma. "Sen- sen ne kadar iğrenç bir çocuksun!" gülerek sınıftan çıktı. Sadece arkasında bakakalmıştım. Anlaşılan uzun bir yarım dönem beni bekliyordu.

Alin, Kiraz çiçeği mahallesinde kendi halinde yaşayan bir kızdır. Ancak bu sade yaşamı, mahalleye geri dönen arkadaşının abisi Kılıç ile bozulur. Bazen bir salıncak, bir kıvılcımı doğurur. ... Şimdi izninizle size soruyorum. Siz de bizimle salıncağa binmek ister misiniz? Unutmayın, salıncaklar sadece mutlu etmez. Aynı zaman da yakar. Öyle bir yakar ki mutluluk duyarsın alev almaktan. Ta ki kül olana kadar. ...

Bir şirket, iki varis! Çetin ve Delfin... Yıllarca süren rekabetlerine rağmen şimdi, beraber üstesinden gelmek zorunda oldukları bir projeye mahkum olmuşlardır. Bazen bir söz, bazen bir inatlaşma, bazen de hiç hesapta olmayan bir adım ve bir temas... Kader onları bir araya getirmek için özellikle uğraşır gibi görünürken, bu iki inatçı kalp birbirleriyle savaşmaktan vazgeçmiyordur. Peki, zaten aynı yolda yürüdüklerini ve kalplerinin çoktan birbirlerine ait olduğunu fark ettiklerinde ne olacaktır? * "Ne yapabilirsin ki?" "Seni mahvedebilirim." "Senden uzak durduğum her an mahvoluyorum zaten. Bunu geçmiş yılların bir bedeli say."

"Başarı bir yolculuktur. Bir varış noktası değil." Bu cümleyi duyduğum anı hatırlıyorum. Kucağıma bir deste büyülü sözcük bırakılmış gibi hissetmiştim. İçimde biriktirdiğim tüm yenilgilere başkaldırmak için ihtiyacım olan küçük bir kıvılcım yakalamıştım. O kıvılcım büyüdükçe büyümüş, yüreğimde harlı bir umut ateşi yakmıştı. Başarı bir yolculuktu, ben de o yolu yürüyecek azme ve inanca sahiptim.

Bölümler düzenlenmiş hâliyle yeniden paylaşılıyor. (Final dahil bütün bölümler eklenecektir.)

🏀 Sayın sen, ben Deva. Deva Çetinceviz. Adımdan da anlayacağın üzere ben kolay lokma biri değilim. Evet, babam beni erkek gibi büyüttü ama öyle olmasaydı da ben tuttuğunu koparan bir kadın olurdum. Benim hikâyem, kardeşimin başımıza açtığı işler yüzünden babamın benden yardım istemesiyle başladı. Ama bu sandığın kadar küçük bir yardım değildi. Yardımcı antrenörlük yaptığı bir basketbol takımında iki aylığına onun yerine bakmamı istiyordu. Bu benim için çocuk oyuncağıydı. İşi yerine getirebilecek kabiliyete sahiptim. Kolaylıkla üstünden gelebilirdim. Lakin küçük bir sorunumuz vardı. Bu işi erkek kılığına girerek yapmak zorundaydım. Hem de bir erkek basketbol takımında. Anlayacağın üzere olaylar karışık, yolumuz engebeli. Ve ben agresif bir şoförüm. Erkek gibi büyümekle erkek olmak arasındaki farkı göreceğim bu yolda bana eşlik edersen kendimi daha az yalnız hissederim. Hazırsan başlayalım mı?