Czarna, ale żyzna" to historia kobiety, która przeszła przez najciemniejsze etapy własnego życia, żeby odnaleźć w sobie coś, czego nikt jej nie mógł dać - siłę, która rośnie na bólu, doświadczeniu i prawdzie. To opowieść o uczuciu, które potrafi unieść jak skrzydła, a potem nagle zrzucić z wysokości, zostawiając po sobie rozbitą duszę. O zdradzie - emocjonalnej i fizycznej - która zostawia ślady głębsze niż jakakolwiek rana. Autorka prowadzi czytelniczkę przez świat pełen manipulacji, złamanych obietnic, cichych kłótni, niedopowiedzeń i gaszenia kobiecego światła. W tej książce są momenty, w których serce krzyczy, ale usta milczą. Chwile, kiedy granice przestają istnieć, bo ktoś zbyt długo je przesuwał. Strach przed odejściem i strach przed zostaniem. Ale „Czarna, ale żyzna" to nie jest tylko zapis tragedii. To także zapis odrodzenia. To historia o wstawaniu, nawet kiedy kolana bolą. O odnajdywaniu własnej wartości pośród popiołów. O tym, że nawet z najciemniejszej gleby może wyrosnąć coś nowego - coś silnego, prawdziwego, nie do złamania. To książka, która zadaje trudne pytania: Dlaczego pozwalamy innym decydować o naszej wartości? Czy zdradę można naprawdę wybaczyć? Co musi się wydarzyć, żeby kobieta powiedziała: „stop, teraz ja"? „Czarna, ale żyzna" to lustro dla każdej kobiety, która choć raz zgubiła siebie w miłości. To list, który boli, ale jednocześnie uzdrawia. To słowa, które mówią: „nawet jeśli byłaś czarna, wciąż jesteś żyzna - i możesz odrosnąć

wiersz o tym, czego nie widać. o ciele, które krzyczy, i duszy, która milczy. o nienawiści do siebie, która boli bardziej niż słowa. dla tych, którzy czują za dużo, ale nie mówią nic.

ten wiersz to głos wyciszonej duszy, która walczy ze sobą i ze światem, który nie chce słuchać. to opowieść o niewidzialnym bólu ukrytym pod maską, o samotności wśród ludzi i o kruchości, która nie woła o pomoc, lecz krzyczy w milczeniu. wiersz dotyka emocji, które często zostają niezauważone, a jednak są prawdziwe i bolesne. to świadectwo cichej walki i poszukiwania sensu w codzienności pełnej bólu i braku zrozumienia.

to opowieść o wnętrzu przesyconym ciemnością, w którym każdy oddech jest ciężarem, a codzienność rani jak niewidzialne ostrze. czas staje się więzieniem, a własne ciało - obcą, nieprzeniknioną przestrzenią. myśli krążą bez końca, echo samotności wypełnia pustkę, a ból przytłacza wszelkie próby uchwycenia sensu. mimo tego w mroku migoczą subtelne iskry - resztki wspomnień, spojrzeń i słów, które nie chcą zgasnąć. to połączenie rozpaczy i nieśmiałej nadziei, świadectwo człowieka, który tonie w ciszy, ale wciąż nosi w sobie ślad życia.

amatorskie wiersze inspirowane mistycyzmem rzeczywistości. (z chęcią napisze komuś coś)

Amelka od zawsze była częścią jego rodziny - nie przez więzy krwi, lecz przez codzienność, wspólne wspomnienia i ciche gesty. Remigiusz dorastał z przekonaniem, że jej miejsce jest tuż obok niego, w bezpiecznej strefie, którą wyznacza opiekuńcza dłoń "starszego brata". Tak go nauczono - chronić, dbać, nie przekraczać granic. Ale czas nie zna litości. Z małej, nieśmiałej dziewczynki Amelka powoli staje się młodą kobietą. Jej spojrzenie nabiera głębi, śmiech brzmi pewniej, a w powietrzu pojawia się napięcie, którego on nie "zauważa". Remek wciąż powtarza sobie, że to tylko siostra. Że ich historia jest napisana raz na zawsze. Lecz nastoletnie serce - uparte, ciche i nieprzewidywalne - nie zawsze słucha zasad. To opowieść o dojrzewaniu, o miłości, która nie prosi o pozwolenie, i o granicach, które czasem najtrudniej utrzymać w sobie samym.