Sevgili Vitalis, Kelimeler bile bazen yetemiyor, Kelimeleri bırak hatta, çığlıklar yetersiz kalıyor

o fırtına sendin 090417

08.05.2014

'İşte böyle öldük, Etna'

Rayların üzerinde bana doğru yaklaşan trenin sesini duyabiliyorum. Beni çağırıyor. Yine. Davetkar bir tınıyla ona katılmamı söylüyor. Hiç olmamı istiyor, yeniden. Ve ben, yeniden atlıyorum o trene. Beni dünyaya sabitleyen gerçeklikten uzaklaşırken, hiçliğe karışıyorum yavaş yavaş. Yüreğimde hiç olamayanların sızısı...