Bulut Yağmur'u oluşturdu. Yağmur ağlamaya başladı. Bulut ilk kez Yağmur'u oluşturmaktan nefret etti. Yağmur ağlamaya devam etti. Bulut ağladı. Yağmur sonsuzluğa boğuldu. 7.05.2016

Kırgınlıkların kalbine battığı bir kız düşünün. Gülümsemeleri çoğu zaman burukla dolu. Bir gün, tüm acılarına rağmen, gülümsemeyi benliğinden uzak tutamayan bir çocuk giriyor hayatına. Gülümsemeyi öğreniyorlar birlikte, sonsuzluk da; sonla. ~ Her şeyin bir sonu olurdu. Lakin bu sefer son, sonsuzlukla son buldu. 25.01.2016 tarihinde yayınlandı.

TAMAMLANDI "İnsanlık kendi yarattığı ama vazgeçemediği canavarların eline düşmüştü." Bir Dünya hayal edin. Savaş yok, para derdi yok, suç yok... Teknolojiyle uyuşturulmuş bir insan ordusunun çürümüş topraklarına davetlisiniz. Kanallar artık yeni hükümetler, teknoloji yeni para, şov ise tek eğlence. 2062 yılının en çok tutan yarışma programına "Merhaba" deyin. Kule. Kanal X-2, 21. Yüzyılın en psikopat yarışması Kule'nin arkasındaki dahiyane isim. Kule devasa genişlikte ve tam 2062 kattan oluşuyor. İçiyse bin bir tehlikeyle dolu. Bu bir yarışma, peki yarışanlar kim? Ölüm cezasına çarptırılmış mahkumlar, çocukluğundan beri bunun için eğitilmiş gençler ve tabiki 'Av' adı verilen masum insanlar. Yarışma şöyle; Yarışmacılar kulenin en üst katında serbest bırakılıyor. Yarışmacıların üç gün avansı var. Üçüncü günün sonunda onları avlamak için gönderilen Avcılar bırakılıyor. Ya aşağı inerler ya da ölürler. Aşağı inebilmek için kulenin içinde gizli delikleri bulmak zorundalar. Kule bir yarışma ama her şeyden önce bir şov. Ve ne derler bilirsiniz; -Show Must Go On- Kule de bitmeyen bir şov. Ağları içine çekildikten sonra sizi asla bırakmayacak bir kapan. Bir Şov Kapanı. Son olarak; Tanrılar ve Canavarların dünyasına, Şov Kapanına, Kule'ye hoş geldiniz. Copyright © 2014 - Tüm hakları saklıdır - KAN VE ŞİDDET İÇERİR - Bilim Kurgu 2# Kapak: Auralorina

Selim, genç kadının ellerinin arasındaki telefona ardından da ufak bir baş selamının ardından arkasını dönüp giden kadına baktı. Tam o anda kendinin de beklemediği bir şey yaptı ve genç kadını hızla kendine çekti ve sıcak dudaklarını genç kadınınkilerle birleştirdi. Kalbi dörtnala atıyordu ve Selim bundan acı bir haz duyuyordu. Kalbi kırıla kırıla kolları arasındaki genç kadının dudaklarını esaret altına alıyordu. Ve nihayet kendini geri çektiğinde genç kadının kırgınlıkla bakan gözleriyle karşılaştı. Selim ne yapacağını bilemedi bir an için. Aslında az önce ne yaptığının da farkında değildi. Fakat karşısındaki kadının gözlerine baktığı an dünyanın en berbat adamıymış gibi hissetmekten alamadı kendini. Niye yapmıştı ki bunu? Sevmediği hatta doğru düzgün tanımadığı bir kadını niye öpmüştü? Üstelik henüz kalbindeki acıyı bir nebze olsun hafifletememişken... Bencilce, ilkel bir içgüdüye esir olmuştu resmen. Zaman durmuş gibiydi; ne Eylül kıpırdayabiliyordu ne de kendisi. Belki bir adım atsa... Genç kadının sağ gözünden yanaklarına süzülen bir damla yaş buna engel olmuştu ne yazık ki. O yaşı görmeden evvel kaçıp gitmeliydi buradan oysa. Ama artık yapacak en iyi şey affedilmeyi dilemekti belki de. " Ben... Ö - Özür..." "Lütfen tek kelime dahi etme!" Buna da hakkı yoktu değil mi? "Eylül..." Genç kadın işaret parmağını dudağına götürüp sus işareti yaptıktan sonra arkasına döndü ve açık olan apartman kapısından girdi, kapıyı arkasından sıkı sıkıya kapadı. Eli istemsizce dudaklarına gitti. Kendini Harun'a ihanet etmiş gibi hissetti o an. Selim'e ait olduğunu düşündüğü araba büyük bir gürültüyle hareket ettikten sonra Eylül rahat bir nefes alabildi. Gözlerindeki yaşları elleriyle sildikten sonra aşinası olmadığı apartmandan çıktı ve evine doğru yola

Yıl 2070 Dünya da denilen zehirli gaz dolu gezegende yaşam tam olarak sona ermek üzere. Acı çekmekte olan insan, dünyada görülen son yaşam belirtisi . 2070 Haziran 21. Saat 13.44 Son insanın ölümü ile dünyadaki yaşam sona eriyor. Dünyanın eski halinden eser yok. Eskiden insanların gezdiği yollar, çürümüş cesetlerle dolu. Yayılan bu zehirli gaz, nerden geldiği çözülemeden bütün insanoğlunu, hatta yaşayan bütün hücreleri zehirleyerek öldürdü. Dünyanın en güzel çiçek bahçelerindeki çiçekler kendilerini zehirli gaza teslim ettiler. Hayvanların da insanlar ile aynı kaderi paylaştıkları gayet açık ve net. Onların da cesetlerinde çürükler ciddi derecede gözlemleniyor. Dünyada yaşam olmadığına artık gayet eminiz. Peki ya evrende? Kapak Tasarım: @Bthnatly Afiş Tasarım: @anastasialapiere

Hepimiz çok okunmak isteriz. Daha iyi nasıl yazarım diyorsanız bu kitap tam size göre.

Silahın namlusu usulca genç kızın alnını bulurken geri sayım başlamıştı. Hayatının son dakikalarını yaşıyordu, belki de son saniyelerini... Bütün düşünceler genç kızın zihnine hücum etti. Ölüme bu kadar yakınken, hayatında ilk defa yaşadığını hissetmesi normal miydi? Avcısının gözlerine baktı. Avının gözlerine bakıyordu. Elleri mi titriyordu? Titrememeliydi, bunu eninde sonunda yapacaktı. Genç kız daha biraz önce yaşamak için çırpınıyordu. Ani duygu değişimiyle ölümün o kadar kötü bir şey olmadığını düşündü. Belki de ölüm, onun için bir kurtuluş olurdu. Gözlerini kapatmıştı genç kız. Katilinin gözleri, onu silahtan önce öldürüyordu. Ortamda ölüm sessizliği vardı, zihinleriyse hiç olmadığı kadar gürültülüydü. Genç kızın birazdan söyleyeceği sözler çaresizliğin son basamağıydı, vazgeçmişliğin kanıtıydı. Gözlerini açacak cesareti kendinde bulamadı, yeniden o kurşun gibi gözlere bakamadı. Ve söyledi: "Tamam, öldür."

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne