Tımarhanenin tam ortasındaydı. Ay ışığı pencerelerden sızıp mermer zeminde parlıyordu. Elizabeth Tohumuna kurban olan adamsa küçük adımlarla yürüyordu. Tımarhanenin bahçesine çıktığında küçük hovuza takıldı gözleri. Hovuzda tek Kuğu kuşu. Gözlerinin önünde gülüşü pare pare oldu. -Doğru söylüyormuşsun Kuğu kuşu, sen benim şah damarımdan bile yakınmışsız meğer. Dudakları kıvrıldı yukarıya doğru. Kaybettiğinden mi? Aşkını özlediğinden mi? Sebebi malum deliliğinden mi? Aşkını kaybettiği için deliliğinden gülümsüyordu adam. Sonsuz aşk dediği kadını sırlara karıştırdığı için gülümsüyordu. Sanki adam gülümsediğinde kadın gülümseyecekmiş gibi. Tacın altında küçük tohum Büyük sırlara dönüşmüştü.

Başka birinin hayallerini yaşamak istediniz mi hiç? Birinin dudaklarının kenarında kalıp; acısına kıvrılan, gülümsemesine sarılan bir kızın hikayesi. Gülemeyecek kadar yorgun, ağlamayacak kadar güçlü...

Günahın adı kadınsa, günahkâr olan kimdi ve erkek, günahla günahkâr olmanın neresindeydi? Yaratılış aynı iken ve var oluş sebebi tekken, kadın ile erkek arasında olduğu söylenilen farkın adı neydi? Güç, erkeğin avuçları arasında yaşıyorsa eğer, güçsüz olana hunharca dokunmak hangi inancın kabulüne sığar ve hangi canlının adını "İnsan" koyardı? Kim, neden, nasıl ve niçin onu doğuranın da bir kadın olduğunu unutup, anlık bir zevk uğruna koca bir hayatı hiçe sayardı? Yanlış ve doğrunun el ele tutuştuğu bir yolda, haklı olan haksız, haksız olan haklı görülürken, insan neden kendi adaletini kendisi yazınca suçlu sayılırdı? Evet, kadının adını günah koymuşlardı; ama "onlar" unutmuş olsalar bile, adını günah koydukları varlığın rahminde can bulmuşlardı!"

Kalbinde kocaman bir hapishane inşaa etti insan. Acılarından birer tuğla yapıp, surlarla çevreledi etrafını. Kalbinin yargıcı ilan etti öylece kendini. Umutlarına attı önce tüm suçu. Hiçbirini sorgulamadan sonsuza dek zifiri karanlığa boğup kilitledi hisleri kadar ağır olan kapıyı. Anahtarı ise kapının altından atarak son verdi yaşamlarına tek tek. Hançer gibi sapladı keskin düşüncelerini yine kendine. Yaşar gibi hissederek bağımlı kıldı kendini birine. Koca bir yara açtı umutlar mabedinde. Kahroluşa adım adım yaklaşırken, puslu bir hava hapsoldu bedenlere. Kafesin içindeki aciz kuşlar... Ne kaçabilecek kadar güçlü ne de uçabilecek kadar özgür. KAFES KUŞU... Bir kanat çırpışın hikayesi. "Sen ki kafes kuşu... Ne kaçabilecek kadar güçlü, ne de uçabilecek kadar özgür..." **** Kapak için Furkan Yavuz'a teşekkürler.