deneme yazıyorum ınş beğenirsiniz :)

Yazarlarımıza bizden küçük bir yardım küçük bile olsa Wattpad okunan ve en güzel kitapların kısa bir tanıtımı...

Gözlerimiz birbirine kilitlendi. O anda dünya, sadece onun koyu gri gözlerinden ibaretti.Ben tehlikeliyim diyordu bakışları.Ama kendimi grilerinde kaybolmaktan alamadım.O gözler fazlasını,daha fazlasını anlatıyordu.Görünmez ağları etrafımı çevrelemişti.Hareket edemiyordum.Uzuvlarım çalışmaz haldeydi.Beni,ona çeken bir şey vardı.Kanım yüzümden,ruhum bedenimden çekilirken ben sadece ona baktım,baktım,baktım... "Benden uzak dur "dedi.Oysa benim tek dikkatimi çeken araladığı ağzı ,arzu ve şehveti içinde barındıran dudaklarıydı. Karanlıkta kaybolmak bu olsa gerekti.Bedeninin tamamen ona itaat etmesi.Kalbinin ve içinde pompalanan kanın her zerresinin onu hissetmesi.Masum değildi bu.Olamazdı da zaten.İnsana bu denli hükmeden bir şeyin masum olması imkansızdı. Bunu biliyordum.Yani bu duygunun ve şuan baktığım kişinin iyi olmadığı aşikârdı.Fakat kaçmış mıydım ?Elbette hayır.Kaçmamakla belki de hayatın en doğru ama en korkunç kararını vermiştim kimbilir. Kim bilebilir ?

Güneşin hiç bu kadar yakıcı olacağını düşünmemiştim. Ta ki Ay'ın koşuşuna hayran kalana dek. Kim bilebilirdi ki bu denli hızlı, bu denli belirsiz bir koşuşturma olduğunu. Miray kimseye güvenemeyen Soykan ailesinin asi öfkeli ve sincap olan tek kızıydı.Öyle sanıyordu belki de.Tek odak noktası yığıntı olmuş artık.Ve vazgeçemediği stilettoları.Koşu ayakkabılarını giymekten topuklu ayakkabılarını özlemişti.Miray en yakınım dediği arkadaşının ne olduğunu öğrenince boğulmaktan kurtulduğu için kendinden nefret etmişti. Rüzgar gördüklerini sindiremiyordu.Ne yapacaktı şimdi? Gökyüzünü seyretmekle geçmezdi bu.Nasıl söyleyecekti Miraya? Karar vermesi gereken bir yön vardı.Rüzgarın yönü hızlı bir koşturmayla değişebilirdi.Denize hiç bu kadar uzak kalmak istememişti.

Birlikte büyüdüğü, ilk aşkı ile evlenerek mutlu sonu yakaladığına inanan genç bir kızdı Elif... Peşinden hiç ayrılmadığı, bir gün mutlaka seninle evleneceğim dediği, biricik aşkı ile evlenerek mutlu olacağına inanan genç bir erkekti Toprak. Çok sevdiği birinin ellerini bırakmak ne kadar zor olsa da Toprak gitmek zorundaydı. Elif'i arkasında bıraktığında gerçekten de mutlu olabilecek miydi? Bunu bilmiyordu ama bildiği tek şey artık Elif ile de mutlu değildi. Mutlu sandığı evliliğinin üzerinden sadece iki yıl geçmesine rağmen, on üç yaşından itibaren ellerini tutan adamın bir gün gidiyorum diyerek ellerini bırakması Elif'i dibe batırmıştı. Bırakılan elleri bir başkası tarafından tutulduğunda gerçek aşkı bulacak mıydı? Yoksa İlki gibi o da bir yanılsama mıydı? Hayatına giren ikinci Toprak, birincinin acılarını silebilecek miydi?