16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Her birimiz toplumda dışlanmış kişileriz. Kimimiz dış görünüşü yüzünden, kimimiz ise hareketlerinden ötürü. Hatta bazılarımız sesinden dolayı. Davranışlarımız ve tavırlarımız sizce de dışlanılmaya hak gösteriyor mu? Gerçekten toplumdan soyutlanılmaya, alaylara ve hakaretlere maruz kalmayı hak ediyor muyuz? Bence etmiyoruz... Çünkü bizler özeliz! Biz kim miyiz? Biz dışlanmışlarız. Kimimiz engelli, kimimiz ise hayalperest. Bazılarımız eşcinsel hatta bir çoğumuz hayalperest ve saf... Ama bunlar dışlanılmaya sebep değil. Sadece kendinizi sevin. Çünkü siz kendinizi sevmezseniz, kimsede sizi sevemez. Asla değişmeyin ve kendiniz olun... Umarım kitabı okurken kendinizden birer kesit bulursunuz.