Dayanamıyorum sevgilim yokluğuna. Benim olmayışına.. Hep seni arıyorum, her şeyde ve herkeste seni anıyorum. Sonra bir de herkese seni anlatıyorum. Yaralıyım ben diyorum, yaralarımı saracaklarını söylüyorlar, inanmıyorum. İhtiyacım yok ki seviyorum ben seni, senin verdiğin herşeyi, kanayan içimi, çektiğim çileleri, senin için diz çöküp burnumu çeke çeke iç çekişlerimi.. Ama kimse beni anlamıyor biliyor musun? Kimse gözlerimde ki o acıyı sezemiyor. Kimse bana sen kadar iyi gelmiyor. Yoruldum ama inan. Seni sevmekten, beklemekten, özlemekten.. Her yere, her şeye seni yazdım da bir sana yazamadım be sevgili. Hep aklımdasın, aklım çıkıyor sen çıkmıyorsun. Bazen sinirleniyorum yokluğuna, yalvarıyorum Allah'a bu acı çıksın içimden gitsin diye.. Sonra kızıyorum kendime. Ben senin bana verdiğin acıyı bile seviyorum biliyor musun? Ben seni bu kadar severken sen kimlerde sevildiğini sanıyorsun? Ben sana bu denli üşüyorken sen kimlerle ısınıyorsun?