Ben yalnız büyümüştüm. Karanlıklar ve ben içime işleyen soğuk kaldırımlardaki ıssız ışık ve ben. Peki ya sonra ne değişti de ben burdayım? Nefret.Nefret artık her tarafımı kaplamıştı.Nefret ne kolay birşeydir.Her an büyür büyür ve tüm bedenini kaplayana kadar büyür. Ben hayatımda hiç bu kadar nefret duymamıştım.6 yaşıma kadar en mutlu çocuktum.Ta ki yalnızlığı hissedene kadar.Şimdi ise nefret benim karanlığım karanlığımın ise ben.