Aşk hiç bu kadar karanlık olmamıştı... Bir tarafta zenginlik ve lüks içinde yaşayan Buket, bir tarafta herkesin korktuğu, tehlikeli ve insafsız Kağan! Buket'in hayatı babasının iflasıyla değişir ve eski kusursuz günlerini İzmir'de bırakarak zorlu bir yaşam süreceği Ankara'ya taşınmak zorunda kalır. Buket, çevresine ve yeni başladığı liseye uyum sağlamaya çalışırken öyle büyük bir hata yapar ki her tavrıyla belayı temsil eden Kağan'ın tüm dikkatini üzerine çeker. Hiçbir sınır tanımayan Kağan, Buket'e olan öfkesini göstermekten geri durmaz. İkisi de birbirinden ölesiye nefret ederken, kaçınılmaz sona doğru adım adım yaklaşıp kendilerini imkânsız bir aşkın içinde bulurlar. Tehlike, bir gölge misali Buket'in üzerine çöktüğünde, Kağan'ın ürkütücü karanlığını aşkıyla aydınlatabilecek mi? Yoksa etrafını saran karanlığa yenilerek ruhunu siyaha kaptırıp yok olup gidecek mi?

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Bu benmiydim bilemiyorum içim neden bu kadar dehşet doluydu ve neden hıçkırarak odama kapanıp ağlıyordum Hmm hatırladım 4 senedir sevdiğim çocuk beni oynatıyordu ama neden kilolu olmadığım için mi ? Evet Şimdi anlıyorum içim neden hep kötü dışarı çıkmıyorum erkeleri görünce Miğdem bulanıyor sevdiğim çocuk benle çıktı günden beli başka kızlarlada çıkıyordu ne kadar komik ama değil mi? Hergün yanıma gelip seni seviyorum ve ömür boyu seninle olmak istiyorum diyordu neden benimle oynadı peki sadece masum bir sevgiydi benimki ama ona onun gözlerine bakarak kendimi Kaybediyorum onu daha çok seviyorum onu bana bu yaptığını tali kardeşi söyleyene kadardı ne kadar aptalım ama degil mi ben onu bekliyorum gelmesini bana gine o muhteşem sözlerini söylemesini ama o bana kuzenim dediği kızlarla dolaşıyordu ona karşı büyük bir nefret besliyordum artık içimde neden böyle oldugumu bende bilmiyorum Takii kardeşi yanıma gelip 'seni seviyorum benimle çıkar mısın 'diyene kadar

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.