"Wat ben je aan het doen?", vraag ik hem. "Het spijt me, Veer." Hij gaat met zijn hand langs de plek waar hij me geslagen had. "Ik wilde dit eigenlijk pas gaan doen, zodra je 18 was", verklaart hij dan. Er vormt zich een glimlach op zijn gezicht. Ik grijp meteen mijn deur vast en probeer hem open te krijgen, maar de deuren zitten op slot. Ik ga gillen maar hij pakt me vast en houdt zijn groffe hand tegen mijn mond aan. Ik probeer tegen te stribbelen maar hij is gewoon te sterk. Ik kijk hem hulpeloos aan terwijl hij vraagt of ik klaar ben met tegenstribbelen. Hij aait me geruststellend over mijn haar. Maar geruststellend is het voor mij niet. Mijn broer is knettergek. Hij is gewoon gestoord dat überhaupt zulke gedachtes bij hem op komen. Terwijl ik deze conclusie trek, realiseer ik me dat ik hier weg moet. Ik begin te trappen tegen de ramen en overal waar ik maar raken kan. Ik moet hier weg. Quinten neemt me in de houdgreep terwijl hij ducttape om mijn hoofd, armen en benen doet. Ik probeer nog steeds zo veel mogelijk dwars te zitten, maar ik blijf een meisje dat nooit naar de sportschool gaat en alleen hard kan rennen. Dus mijn broer wint het gevecht van mij al snel. Ps. In dit boek zitten heftige stukken (stoornissen, martelingen). Vraag aan jezelf of je het aan gaat kunnen want ik wil geen slapeloze nachten op mijn geweten hebben. Veel leesplezier!

Ze stormden de woonkamer binnen en mijn ouders keken me bezorgd aan. 'Iedereen in een rij gaan staan', riep een van de soldaten. Mijn ouders deden wat hij ons vroeg en pakte de hand van mijn zusje. Zoals altijd was ik eigenwijs. Ik keek de soldaten één voor één doordringend aan. 'En wat als ik weiger?' Ps. Er kunnen heftige hoofdstukken in voorkomen, houd hier rekening mee!

Het is nacht, er sluipt een figuur door de straten van de roedel 'The Dripping Moon'. Hij zegt in zichzelf nog een keer waarom hij ook al weer bij de sterkste roedel herrie gaat schoppen. Omdat het moest van zijn alfa. Hij vindt dat vrouwen geen baas horen te zijn van een roedel, dat is veel te veel voor ze. Ze kunnen dat niet aan. Al hoewel Marie dit toch goed aankan, anders was hij hier nu niet. De figuur sluipt verder terwijl hij schichtig om zich heen kijkt. Zodra hij wilt oversteken gaat er een klok af, en nog een, en nog een, de klokken blijven maar afgaan. Hij wilt gaan vluchten, weg van deze onheilspellende roedel waarover hij zoveel verhalen had gehoord. De figuur had helaas niet gezien dat er al iemand achter hem stond, klaar om hem gevangen te nemen.