Felaketin ilk habercisi metrelerce öteden gelen patlama sesleriydi. Sonra ise yoğun sis ve kum fırtınası... Herkes başlarına gelecek şeyi çok önceden tahmin etmiş gibi çadırlarından çıkmış, kurak araziyi yararak geçen tankları, büyük ve korkunç zırhlı araçları bekliyordu. Ne olursa olsun hiçbirinin gözlerindeki kararlılık değişmeyecekti, sonuna kadar onurluca dayanmışlardı ve şimdi sonlarına boyun eğiyorlardı. Kaybedek bir şeyleri olmadığı için kaçmışlardı ve şimdi kazanmaya çalıştıkları özgünlüğün sonuna gelmişlerdi. Birazdan yanlarında ki insanlar umutsuzca onlara yeni yurt olmuş topraklara serilecekti ve geri dönüşü yoktu. Araçların çıkardığı sesler kulak tırmacalarcasına artarken bir kaçı belki de ağlamaya başlamıştı. Bazıları ise sonun gelmesini korkuyla bekliyordu. "Bunca zamandır birlikte mücadele ettik!" İsyan çıkartıp karargahtan kaçmalarına öncülük etmiş liderleri bir kaç adım çıkarak diğerlerinin önüne geçti. "Onurumuzla öleceğiz." Tankların attığı bombalar çadırlardan kurulmuş onurlu kenti vurmaya başlarken az önceki derin sessizlik yerini çığlıklara bırakmıştı. Durgunluk, koşup kaçmaya başlayan insanlarla bozulmuştu. Zırhlı araçlardan çıkan ırk koruyucuları, korkuyla kaçan koloni halkını hedef alarak katliamına başlarken komvoyun en sonundaki lüks araç yaklaşarak katliamın ortasında durdu. Arabanın içindeki katliam komutanı, dünyanın en güzel sahnesini izlemek üzere arabadan çıktı. Burnuna dolan kan ve patlayıcı madde kokusunu içine çekerken yüzündeki gülümsemeye engel olamamıştı. Sondu bu. Son koloniydi. Amaçlarına ulaşmak için geride kalan tek koloni. İnsan hayatının sonu, insan ırkının katliamı... Elinde sıkıca tuttuğu telsizi dudaklarına götürdü. "Son koloni an itibariyle düşmüştür."

Sen bayım! Evet, sen! Üzerindeki gri takım elbiseyle file benzeyen adam! Yüzündeki o korkunç maskeyi indireceğim. Sen canavar değilsin. Sadece canavar olduğunu söyleyip insanları etrafından uzaklaştırmaya çalışan bir korkağın tekisin.

*tüm hakları yastığımın altındaki defterde saklıdır. ©Taenry *kitap tasarımı için @darknesshcr 'ye teşekkürler. ♥

Evren hergün insanlara beklemediği şeyleri vermekle meşgul. Hayat sürpirzlerle dolu lafı klişe ama doğru. Minho'nun sürprizi fotoğraf makinasının hafıza kartını kontrol ederken ortaya çıktı. Sürprizleri sever misiniz sorusuna verilecek en gerçek cevap onun hikayesi olabilirdi. Kendi sürprizlerinizi bulmanız ve çok sevmeniz dileği ile...

@mscealous için yazmış olduğum sadece konuşmalardan oluşan bir oneshot umarım anlaşılır olmuştur ve umarım benim yazarken aldığım zevki sizde okurken alırsınız. şimdiden teşekkürler. irem fighting!

Yazar; Yurmine Çeviri; Hun Hyung Eve dönerken, 17 yaşındaki öğrenci Luhan, en büyüleyici şeyi gördü. Bir gülümseme.

Eşcinsel insanlara alerjisi (!) olanların defolması önerilir. Mutlu son demiştik öyle değil mi? Geri Sayım yeni başlıyor! Sayım sonunda gülen yüzleri saymak size kalmış! Bu hikaye ASOSYAL adlı hikayenin 2.sezonudur.