" Mum olmak kolay değil, ışık saçmak için önce yanmak gerek."

MUM OLMAK KOLAY DEĞİL KİTABININ DEVAMIDIR.

Deniz sonunu düşünmeden bir iyilik yapmak istiyor. Gerçek iyilikle bir örgü ve bir ömrü olmuştu. Başarıları sayesinde bir yönetici asistanlığını yaparken ve eden patronunun tüm işlerinden çok fazla şeyden ve baştan çıkarılmayacak. Yeni mirasçı, ilgili, düşman bir kadınla ilgili sorunlar olan bir ortakla devam etmeye devam etmeye devam edecekti. Bu sırada hiç düşünmeden bir anda tüm dengeleri alt üst edebilirdi. *** *** **** Hikayenin ilk 4 bölümü yayındadır. Hikayenin kalanını Dreame uygulamasından okuyabilirsiniz.

Eğer sevdikleriniz yanınızda değilse bir yeriniz kanar, acır yanar... Bir süre sonra alışırsın ama o devam eder. Artık eskisi gibi değilsinizdir. Yalnızsınızdır. Güçlüsünüzdür. Eskisinden daha çok kendinize güvenirsiniz. Çünkü böyle olmak zorundasınız. Başka bir yol göstermez hayat. Daha iyi daha güçlü olmazsanız hayatınız elinizden kayıp gider. Annem ve babamdan sonra bu dünya da ne olursa olsun yalnızdım. Akrabalarım ve arkadaşlarım vardı ama bir aile değillerdi. Güçlü olmak zorundaydım. Güçlü ve hırslı. Yoksa kinin ve yalanın olduğu bu dünyada ayakta kalamazdım. Zaten amcam gibi bir varlıkla baş ederken bir de kalbimin ritmini değiştiren bir adam vardı. Ayaz. İsmi gibi soğuk. ve aynı zamanda kaba bir yanı da vardı. Ama derin bir üzüntü sonucunda bunların olduğu belliydi. O mutlu olmalıydı ama bundan kaçıyordu. Bunca zaman hayatını esir alan üzüntüye alışmış bir bağımlı gibiydi. Ona uzatılacak yardım elini istemiyordu. O alışmıştı üzüntüye ve onu esir alan bu duygudan kurtulmak istemiyordu. Ben Gizem YILMAZ. Bense kendi yarasına merhem olamamış bir zavallı gibiyim. Onun karşısında ne olursa olsun zavallıyım. Etrafıma ördüğüm kalın duvarları zırhları ona karşı kullanamayacak bir zavallı. Onun varlığıyla mutlu olan bir zavallı. O üzüntüye ben ise ona bağımlıydım. Ve ortak paydamızda bundan kurtulmak istemiyorduk.

Hiç birşeyi umursamayan bir genç ve en ufak şeylerle bile mutlu olabilen bir kızın hikayesi... Günün birinde, hikayenin sonunda şeytan meleğe aşık olur fakat her son yeni bir başlangıçtır... Bu hikayeyi arkadaşım Ece Okçabollu ile birlikte yazıyorum.İyi okumalar :))

Yavaşça kucağından ayrılmadan doğruldum ve gözlerinin içine baktım. İçim yana yana zorlukla konuştum. Burnumu çeke çeke sordum içimden geçeni. Küçük bir kız çocuğunun babasına yaklaşması gibi yaklaştım ona. ''Küçük balık vardı ya,'' dedim sadece. Parlayan gözlerini gözlerime kenetlemiş öylece bakıyordu. ''O küçük balık kayboluyor. O küçük balık ilk kez birisine bu kadar aciz görünüyor, ilk kez tüm duvarları inmişken birine yakalanıyor. Peki o küçük balık şimdi ne yapacak?'' Ne denli duygularla dolup taştığımı anlayabiliyordu. Onun karşısında küçük durumda olmam ve onun bunun farkında olması hiç sorun değilmiş gibi gülümsedi. Sonra da belki de duyup duyabileceğim en güzel şeyi söyledi. Tüm nefesi yüzümü ısıtırken, o nefesi o kokusuyla karışıp vücuduma sinerken, gözleri gözlerime bağlanırken konuştu... ''O küçük balık,'' dedi çenesini kafama koyarken, ''O küçük balık her şeyi yaşaya yaşaya atlatacak. Ve o küçük balık büyümek için çabaladığı ilk yolunda ilk yaşını dolduracak. İşte o zaman, o mumu üflerken onu izleyen ben; onunla gurur duyacağım. Ben orada olacağım...'' - BU HİKAYE BÜYÜYEMEMİŞ KÜÇÜK BİR KIZ ÇOCUĞUNUN VE ONA BÜYÜMEYİ ÖĞRETEN BÜYÜK BİR ADAMIN HİKAYESİDİR. -

Göz göze geldiğimizde "Bana ne yapacaksın?" diye sordum sesimin korku barındırdığını anlamak zor değildi. Dudaklarıma doğru yanaştığında artık beni öpeceğinden emindim ki, dudaklarıma bir kaç santim kala birden uzaklaştı ve sinir bozucu bir kahkaha attı; Anlamsızca yüzüne bakarken "Seni öpeceğimi sandın hatta sanırım daha fazlası.. " dedikten hemen sonra tekrar nefesini yüzümde hissettim. Kulağıma doğru fısıldadı; "Sanırım bu korku sana uzun bir süre yeter baş belası.." * İnstagram/dengesiz.serseri.wattpad

Güvensiz bir kalp için çok zordur aşka inanmak... Hiç ummadığın anda, umudunu kestiğin anda çıkar aşk karşına bazen... Önce gözlerine bakarsın, bir kıpırtı hissedersin yüreğinin derinliklerinde... Sonra sıcaklığı ile tanışır tenin, o sessizce işlerken içine hiç birşey yapamadan kuş gibi çırpınır durur yüreğin. Gülüşünü seversin... Bakışını seversin... Dokunuşunu seversin... Hiç sevemem dediğin yerde bir insanın Sevdasını Seversin... Sonra onunla beraber, sadece acımasız yanlarını bildiğin hayatın, güzel yanıyla tanışır, hayatı seversin. Hatta o kadar çok seversin ki, sırf o üzülmesin diye onsuzluğu seçer, yine onu seversin... İşte böyle sevdi Sare Salih'i... Sevdasını sevdi, hayatını güzelleştiren adamın. Ona, hayata tutunmak için uzattığı ellerini sevdi... Gökyüzü gözlerini sevdi, her baktığında nefes aldığını hissettiren... Ve gitmesi gerektiğini bilerek, onu onsuzken de sevmeyi seçti... HİKAYEMİ OKUYAN, YORUM YAPARAK ELEŞTİREN VE OY VERMEYİ UNUTMAYAN HERKESE TEŞEKKÜRLER

Bir çift göz nasıl yapardı bunu bir insana? Nasıl da öldürüyor beni var yokluğu..Kanser gibi günden güne işliyor içime acısı.. Dipsiz kuyulara çekebilir mi bir insanı bir çift göz.Dönüm noktasındayım şimdi sahipsiz tutsaklığın (S)onsuz özgürlüğüme açılan yolun başında...

✤ Fırtına mı daha sert eserse yaprağı düşürür? Yoksa yaprak mı daha güçlü tutunursa fırtınayı yıldırır? Başını suratıma eğdi ve lafına devam etti. "Bende sana ilgi çekici şeyler gösterebilirim." dudaklarıma doğru fısıldadı kelimelerini. Sıcak nefesinin suratıma çarpmasıyla gözlerimi yumdum. Üzerimde bıraktığı bu etkiyi farkettiğinde geri çekildi ve iç tırmalayıcı bir tınıyla gülmeye başladı. "Titriyorsun." dedi dudakları zevkle yukarı kıvrılmışken. "Yaprak gibi. Fırtınanın ortasındaki bir yaprak. Bunu sevdim." Tüm hakları saklıdır. İletişim için; Instagram: zeynep_bozik Twitter: zeynep_bozik Snapchat: bozikzeynep