Kendisinde şansın ş'si olmayan bir kız. Sakar, çatlak, üşengeç ve birazda deli. Hiç olmayacak yerde aşk kapısını çalar. O yer bir Bar mı ? hayır Bir Gece kulübümü ? hayır Tam olarak bir Alışveriş merkezinin yürüyen Merdiveni. Pekii Alışveriş merkezinin yürüyen merdiveninde olan aşktan bir hayır gelir mi ? Sayfalar Ardında...

|Gizli Numara, şimdi Epsilon yayınları ile raflarda!| |Gizli Numara 2, şimdi Epsilon yayınları ile raflarda!| Arıyor... GİZLİ NUMARA "Efendim?" "OHA!" "Ne oluyor be?" diye cırladım ve telefonda ki bu seksi sesi tanımaya çalıştım. "Şey... Pardon, senden önce beş altı kişiyi aradım ve sen düzgün konuşan daha doğrusu, aradıklarım arasında ki ilk kızsın!" dediğinde ağzım açık kalmıştı. Tanıdığım birisi değildi, numaramı salladığı ve tutturduğu belli oluyordu çünkü böylesine hoş bir sesi daha önce duysaydım unutmam imkânsızdı. Sırıtarak çalışma koltuğuma yaslandım ve "Sen kimsin?" diye sordum. Bir insanı, tanımadığım sesi güzel olan bir insanı kendimden bezdirmek eğlenceli olabilirdi. Ta ki, durumlar çizdiğim yoldan çıkana kadar. 16.01.2015-07.01.2018

"Ve ateş kül oluncaya dek yanmaya devam etti. Su ise buhar olacağını bilmesine rağmen savaşından vazgeçmedi.'' Masal on sekiz yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştı. Bu arada eski yurt müdürü tarafından ona İstanbul'da bir kolejde burs ayarlanmıştı. Kendine kalacak bir yer bulması gerekiyordu artık. Bir yandan da İstanbul'a geldiğinde etrafında ilgiyle dolaşan insanlar ve karşısında köle olacak bir beyaz atlı prens hayal ediyordu. Ancak ne yazık ki hayat masallardaki gibi değildi. Zaten "Bir varmış bir yokmuş" yerine "Lanet olsun!" ile başlayan bir masaldan ne beklenirdi ki? Masal, karşısına çıkan, sırlarla dolu, karanlık Rüzgar'ın gizemini çözmeye çalışırken kendini ona âşık buluverecekti. Bu kitap 2015 yılında Epsilon Yayınevi ile raflarda yerini aldı.

Francisko lachowski Alexandra Burimova

“Sen beni kurtarmadın. Aksine daha da dibe çektin. Senelerdir alamadığım her nefeste senin hayaletin elimden tutuyordu. O umutsuzluğu kucaklayarak defalarca ölümü tattım.” Delikanlı tüm o acının darmadağın ettiği perişanlıkta kayboluşunu bu kadının elinden tutup o geceye teslim olmakla tatmıştı. Ellerini kadının belinde bir aşağı bir yukarı gezdirirken, Azra’nın yanaklarının kızardığını hissetti. Biliyordu, Azra ile yanlış giden her şey daha da katrana saplanıyordu ama bu sefer doğruların zamanıydı. Azra gözünden bir damla yaşın düşmesine izin verdi. Bir eli genç adamın sakalını yavaşça okşuyordu. “Yapamazdım. Kuyunun başında seni öldürmek için bekliyorlardı.” “Beni mezarın altına koysalar bile…” Mete burukça gülümseyerek kadını kollarına yorgunlukla çekti. Bol yıldızlarla bezenmiş gökyüzü kendi gözlerini yansıtıyordu. “Biliyorsun değil mi? Bunun bir sonu yok. Ellerimizde kan kurudu, karanlık her bir kalp atışında ruhlarımızı kendine kattı. Geri dönüş yok. Bağışlanma yok. Tökezlemek yok.” Azra, her seferinde içinde her zerresini kaybettiği derin mavi gözlere dikti yeşil ormanlarını. “Saf ve temiz bir sevgi yok. Sevgi mi? Ruhunun tuğlası acı olanlara yasak değil midir?” Mete kadının ipek saçlarının o temiz kokusunu içine çekerek cevapladı dayanağını. “Ama Günışığı, bir kez sevdiğinde çoktan bir kez kaybetmişsindir.” Not: Kitabın kurgusu tamamen bana aittir çalıntı durumlarda yasal işlem başlatılacaktır.

"...Aynadaki yansımamla göz göze geldim ve kendi duruşuma hayran kaldım. Üzerimdeki bu deri kıyafet ve elmaslarla süslü bu kılıçla yalnızca filmlerde gördüğüm bu duruşu yapabilmek, kendime güvenimi yerine getirmişti. Peki nasıl bu kadar iyi yapabilmiştim? Korku mu yaptırmıştı? Yoksa güç mü? Ya da karanlık gözleriyle beni süzen Alejandro mu?..."

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Ailesinin zoruyla akrabalarının yanına yani Bodrum'a giden bir kızın ekşınlı bir yaz tatili.

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.