Hayatın getirdiği her kayıpla biraz daha derinlere ve karanlıklara çekilen Kumsal'ın bulduğu tek çıkış yolu, en mutlu olduğu yere kısa bir süreliğine tekrar gitmekti. Bahamalar'da şimdi geçmişiyle vedalaşacaktı. İçinde durmaksızın esen fırtınalara bir de gerçek anlamda yakalandığı fırtına eşlik etmişti. Ancak bu sefer...
Bedenim iki tane olabilir ama içimdeki kalp tektir. Ruhum ateştir. Aşkım serindir. Aynada görünen yüzümü değil Kalbimi gör, kalbimi sev... O kalp sonsuza kadar senindir...
O; Baran'dı. Yanlış onun göbek adıydı, kaderiydi... O; Zeynep'ti. Doğruluk onun kanına, ruhuna işlemişti. Onlarınki belki de zıt kutupların birbirini çekmesiydi. Belki de değildi... Her karanın içinde bir ak, her akın içinde bir kara vardı. Belki de bundandı birbirlerini tamamlıyor olmaları, birbirlerine iyi gelmeler...
Pişmanlığın yeterli gelir mi affetmeye bilmem Mutlu geçen günler hayatın bana borcuydu Artık bu saatten sonra senden gidemem Ama şimdi telafi etsen de yaşanmamış yıllar unutulur mu?