Bizim hikayemizin olağanüstü bir güzelliği yoktu. Olağanüstü kişiler, olağanüstü olaylar... Hiçbiri. Ama bizim hikayemizdi ya... Bu en güzeliydi. Bu, o gülünce kalbimin deli gibi çırpınışının, ne kadar kırılırsak kırılalım dönüşümüzün hikayesiydi. Bu bir kızın aşkı öğrenişinin, bir oğlanın aşkın ta kendisine tutulması...
Evrende yalniz degiliz ve hic yalniz olmadik...Peki bunu nereden bilebiliriz? Ailemizi ne kadar tanıyoruz? Saklı olan sırlar ne zaman ve ne şekilde açığa çıkacaklar? Ya da kendimizi tanıyor muyuz? Angarita bu yaşadıklarını nasıl aşacak? Gerçekten doğaüstü güçlerle dolu olmak kendisine yarar getirecek mi? Ya da doğaüst...
Kapı tıklatıldı.Üzerimi değişmiştim.''Girebilirsin'' diye seslendim.Kapı şiddetli bir şekilde açıldı hatta o kadar şiddetli açıldıki kapı duvara çarptı.Kuzgun,Gamze ve diğerleri karşımda duruyordu.Gamzenin gözlerinden üzüntü ve merak okunuyordu.Diğerleri desen yine aynı..Bir tek Kuzgun farklıydı.Çok hemde çok sinirli...