Yine başlıyorduk. Siyah kapşonunun altına gizlediği yüzü tehlike saçıyordu karşımda. Yine bir başka gecede, yeni bir sokak çıkmazında tüm duvarlar benim hızlı ve kesik soluklarımı dinliyordu. Titreyen ellerimle çantamın içini yokladım , oralarda bir yerde olmalıydı. Yoktu. Üç yanımı duvar, çıkışım da siyah çocuk duruyrdu, bekli de adam bilmiyorum. Her zaman yüzünü görmeme izin vermeyecek mesafede yaklaşır, soğuk nefesini bedenime üflerdi. Attığı her adımda duvarlar daralır, nefes alamazdım ve o elindeki astım cihazım ile beni izlerdi. Nefessiz çığlıklarımı duymak ona her zaman zevk verirdi. Yani o ana kadar öyleydi. Sahiden öyle miydi? Lisebella

Hiçbir nefret bu kadar güzel olmamıştı. Öfkesinin yanan atesinden çıkan dumanlari hiç bu kadar nefret kokmamisti...