Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)

yaptıklarım her zaman mutluluk getirmeye bilir ama bir şeyler yapmadanda mutluluk gelmez

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

06.11.2015 Umudun bıraktığı yaralar, oluk oluk kan verirken kabuğundan dışarı, ben burada hala geri döneceğin günü bekliyorum. Bana dönüp sarılmanı, 'Gitmeyeceğim vallahi' demeni, yürürken her ne olursa olsun yine parmaklarınla uğraşmanı, her şakalaşmamızda yine de kırıldığını biliyorum. Seni çok özledim fazlasıyla, sahi sana mektuplar yazsam her akşam yine bana döner misin? Saçlarımla uğraşsana yine karışmayı bekliyorlar, dolapta dondurmalar sanırım seni bekliyorlar, en sevdiğin çikolatayı da aldım. Sen gitmedin biliyorum, buralardasın, özledim seni fazlasıyla, sen yine yıldızları sayabildiğin kadar say ben seni izlerim... Giden geri gelir mi bilmem ama kalan da gidermiş onu anladım. Kayra... (Yayınlanma tarihi: 07.05.2014)