Bazı anlar göğsüne bir yumru oturur, nefes alamazsın. Ağlamak istersin ama göz yaşların akmaz. Etrafında birsürü insan vardır ama kendini yalnız hissedersin. Kimsenin seni anlamadığını düşünürsün ama tüm bunlara rağmen güçlü görünmeye çalışırsın... İşte sizin bazı anlarınız Masal'ın her anıydı. Masal her an acı çeken ama tüm bunlara karşı güçlü durmaya çalışan bir kızdı. O farklıydı. O güçlüydü. Ve o yalnızdı... HİKAYEDEN KESİT: Kız gökyüzüydü. Güneşi,yıldızı,ayı olmayan... Güneşe ihtiyacı yoktu onun çünkü ne ısınmak istiyordu ne de aydınlanmak. Yıldıza ihtiyacı yoktu onun çünkü güzel görünmek istemiyordu. Aya da ihtiyacı yoktu onun çünkü bazen hepsi bazen yarısı gözüken bir cisim istemiyordu. Gökyüzünün tek ihtiyacı vardı. Bulut. Gözyaşlarını dökebileceği, gerektiğinde de gürleyip sesini duyurabileceği bir buluta ihtiyacı vardı. Biri geldi. Onun masmavi gökyüzüne beyaz bulut oldu.

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."