"Ve ateş kül oluncaya dek yanmaya devam etti. Su ise buhar olacağını bilmesine rağmen savaşından vazgeçmedi.'' Masal on sekiz yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştı. Bu arada eski yurt müdürü tarafından ona İstanbul'da bir kolejde burs ayarlanmıştı. Kendine kalacak bir yer bulması gerekiyordu artık. Bir yandan da İstanbul'a geldiğinde etrafında ilgiyle dolaşan insanlar ve karşısında köle olacak bir beyaz atlı prens hayal ediyordu. Ancak ne yazık ki hayat masallardaki gibi değildi. Zaten "Bir varmış bir yokmuş" yerine "Lanet olsun!" ile başlayan bir masaldan ne beklenirdi ki? Masal, karşısına çıkan, sırlarla dolu, karanlık Rüzgar'ın gizemini çözmeye çalışırken kendini ona âşık buluverecekti. Bu kitap 2015 yılında Epsilon Yayınevi ile raflarda yerini aldı.

“İsmini aldığın Audrey Hepburn’e hiç benzemiyorsun…” çocuk gözlerini kıstı. “Dördüncü duvar nedir, biliyorsun değil mi? Biz tiyatrocular sahne ve izleyiciler arasında bir duvar hayal ederiz, bu daha iyi rol yapabilmemizi sağlar ve dikkatimizin dağılmasını önler. Sen de insanlarla arana dördüncü duvarı örmüş gibisin. Kimsenin arkasındakini görmesine izin vermiyorsun, ama ben, çakma Oscar Wilde, bunu başaracağım.”

Camdan aşağıya sarkarak insanları dikkatle izlemeye devam ediyordum. Tam iki saattir, sıkılmaksızın aşağıdaki insanları izliyordum. Elim yavaşça saçıma gitti. Saçımı açacağım sırada aşağıdan gelen bağırış ile gözlerimi kaldırıma odakladım. "Haydi RAPUNZEL, sarkıt o güzel saçlarını! " diye patlayan ses ile binanın yüksekliğinden dolayı yüzünü göremediğim Gencin vücuduna bakmaya devam ettim, "Bekle beni RAPUNZEL! Bir gün prensin o güzel saçlarından tırmanarak sana ulaşacak. Önce saçlarını açman gerekiyor!" sağıma ve soluma baktığımda kimse yoktu. Bağıran Gence gözlerimi çevirdiğimde son kez bağırdı. "Ah Rapunzel, şu kalp senin için atıyor. Haydi. Aç o güzel saçlarını." elimi yavaşça saçımdan uzaklaştırarak, "Haydi ama! Bağırıp durma. Rapunzel'in burada değil dostum, kulak zarlarımı patlattın." sinirle bağırdım. "Yanılıyorsunuz. Benim Rapunzel'im, sizsiniz genç bayan." -Her hangi bir çalıntı söz konusu olmaması dileği ile... Bu hikayede her biriniz Elis ile Arel.

"Ben öbürleri gibi değilim," dedi Joce ona doğru tehditkar adamlarla yaklaşırken, Jane titriyordu ama bu soğuktan değildi, çocuk ürkütücü görünüyordu sadece. "Sorgusuz sualsiz hiç tanımadığım birine yardım etmem." "O zaman etme," dedi Jane ifadesiz bir sesle. Çocuk, kızın sesini ikinci defa duyduğunda tepkisiz kalmıştı. Joce, birden kızın havlusunu çektiğinde Jane engel olamadı ve ıslak elbisesiyle kaldı. Elbisesi vücuduna yapışmıştı, ince beyaz kumaşından dolayı teni bile görünüyor olabilirdi. "Kimse burada böyle bir elbise giymez. Çok pahalı olduğu her halinden belli," sonra gözlerini kıstı, "sen nereden geldin?" "Cennetten," dedi Jane çocukla dalga geçercesine, "ben bir meleğim." Ama dalga geçme fikri iyi bir fikir olmayabilirdi. Joce kızmış gibi kızın dirseğinden tuttu ve kendine çekti. "O zaman kanatların nerede küçük melek?" Jane, her an korkudan bayılabilirmiş gibi hissediyordu. Karşısındaki çocuğun ölümcül bir güzelliği vardı. Kızarken, sinirlenirken bile tapılasıydı. "Düşerken kırıldılar," dedi Jane titrek bir sesle.

Aldıkları piyango biletinin kendilerine çıkmasıyla sevinçten dört köşe olan İnci, Cemre ve Başak'ın unuttuğu bir şey vardır. Bileti talihsiz bir kaza sonucu kaybetmişlerdir. Ve bileti bulmak için şehrin altını üstüne getireceklerdir. Ancak kahramanlarımız o kadar salaklardır ki, bu hiç de kolay olmaz. Başlarına gelen pişmiş tavuğun başına gelmez. En önemlisi de, asla aşık olmam dedikleri adamlara aşık olmaya başlarlar. ©Tüm hakları saklıdır