Uyandım ve etrafıma baktım. Sessiz ve soğuk bir odada öylece yerde, uzanmış yatıyordum ellerimde kan vardı. Kimin kanıydı bu? Neredeydim? Karşımda bir ayna vardı geniş bir boy aynası. zemin buzla kaplıydı. Ayağa kalktım, üşüyordum. Üzerimde yırtık bir polar içimde beyaz, kana bulanmış bir elbise vardı. Ellerime baktım kan donmuş ve pıhtılaşmıştı. Temizlemeye çalıştıkça kan damlıyordu ellerime. Yüzüme dokundum gözlerime ve burnuma. Kan yüzümden akıyordu. Telaşla aynanın önüne geçtim. Yüzüme baktım, yansımam gülüyor ve saçlarını tarıyordu. Ellerimi usulca aynaya yaklaştırdım ve dokundum.Ayna esnedi,gerildi. Ardından cam kırıkları gözlerime saplandı. sonsuz bir acıyla inledim. Yansımam paramparça oldu. Kendimi kocaman bir buğday tarlasının içinde buldum. Başakların arasında gezindim. Buraya nasıl geldim. Sahi bu bir rüya değil miydi? Birden kara bulutlar toplanmaya başladı. Nefesim yettiğince bağırdım: -Bu bir rüya! Uyan!

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne