Benim tanıdığım kadarıyla dost yazar Hamdi Ülker dörtdörtlük bir edebiyat adamı ve eleştirmeni. Daha önce Sarıkamış, Bana Aşkı Anlatır mısın ve Dergâh adlı romanlarını okumuş çok duygulanmıştım. Türk Dil Kurumu tarafından yayınlanmış olan Uzak Uçan Kuşlar ve Miras adlı hikâyelerinin de bulunduğu on üç eserden oluşan kitabının adı Son Cemre, Tilki Kitap tarafından yayınlanmak üzere okumak bahtiyarlığına eriştim. Çok etkilendim. O kadar duygulandım ki keşke ben şair Cemal Safi değil de dost Hamdi Ülker gibi bir hikâye yazarı olsaydım diyecek kadar imrendim. Bu kitabı okuduğunuzda bana hak vereceğinizden eminim. Kendisine edebiyat yolunda selamet diler, Türk edebiyatı adına teşekkür ederken Sâfi sevgilerimle gözlerinden öperim. -Cemâl Sâfi-

Eylülün ailesi yoktu artık yanında... Kırgındı, bitkindi üzgündü.... Yetiştirme yurduna gittiği günü hatırladı EYLÜL... nasılda umutluydu... Nerden bilebilirdi kızcağız, yemek yerine dayak yiyeceğini.... Daha 14 yaşındaydı üstelik... Birilerinin gelip onu o harabe yerden kurtarmalıydı...! **** Artık 17 yaşında bir genç kızdı... saftı, temiz yürekliydi, tertemiz bir kızdı... Eylül beyazdı.. Hatta beyazın ta kendisiydi... Eylülü bir aile almaya gelmişti... Eylül mutluydu.. Ama bilmediği bir şey vardı.. Beyazlığı o aileyle tamamen siyaha bulanacaktı...!

Bazen herşey bittiğinde o çıkar karşına aşık olursun o masum bakışları,'seni seviyorum' deyişi... ama bilemezsin ki o masumun senin bir ömür boyu hayatını tamamen değiştireceğini... BEN AŞIK OLDUM VE İNANDIM... VE ÇOK DEĞİŞTİM...

17 yaşında kırılgan, narin, tatlı bir kız. Kim bilebilirdi ki onun ölümcül bir hastalıkla uğraştığını. Kim bilebilirdi ki onun bu zayıflığının diyetten değil, onu yeyip bitiren hastalığından dolayı olduğunu. Kim bilebilirdi ki bu tatlı kızın gittikçe herkesten nefret ettiğini. Ve yine kim bilebilirdi ki aşkı hiç tatmayan kızın, umudunu tükettiği zamanlarda hiç aşık olmaması gereken adamda umudu bulacağını. *Kanına umutsuzluk karışmış kızın hikayesi*

Kitaptan bir kesit; ''Anne bunalımda falan değilim!'' bu defa bağırmıştım ama annem ben bağırdıkça daha da endişeleniyordu. Annem birden kalktı ve beni o lanet olası doktorla yalnız bıraktı. Doktor bozuntusu bana sorular sormaya başlamıştı bile, ''Yine mi bir şey içtin Esir?'' artık bu doktor da fazla oluyordu! Sinirle oturduğum yerden kalktım ve masasındaki herşeyi yere attım. '' Daha ne kadar söylemeliyim lanet olası herif ben bunalımda falan değilim!'' diye bağırdığımda şaşırmış ve sanırım biraz tırsmıştı. Ben ise çoktan titriyordum. Bu lanet olası sinir krizinin artçısı idi.

Seni sevmekti sanki benim bedelim,nereye dönsem kördüğüm bedenim.Sensizlik mi en çok canımı yakan yoksa seni bu kadar çok mu sevişim.En çokta şuna üzüldüm ''BİR DAHA SEVMEM '' deyişin.Sanki hiç sevmemiştin ,belkide öyleydi ama o ela gözlerin, onlarda mı sevmemişti gözlerimi onlarda mı yalan söylüyordu.Belki de benim hatam seni bu kadar çok sevmeyecektim ,sevmeyecektim işte . Biz bize olamazmışız yazmışlar bunu kadere. Belki de biz kendi ellerimizle yazdık kader defterine ''BİZ ,BİZ OLAMAYIZ''diye.Belkide bu sondur seni bu kadar yakın hissedişim en azından yüreğinin yarısını bırak ,bırak ki bir daha aynısını sevmiyim.Yada aynısını bulup seni onda yaşamayayım.Şimdi bir şey demeden git ,git ki içimdeki kor sönsün en azından...

- Ve o sabah ölenleri gömecek, kirli ayakların basmadığı bir avuç toprağımız bile olmadı. -

Hiç beklemdiginiz bir anda karsiniza çikip aslinda herseyin sadece bir yalandan ibaret oldugunu soylese ne yapardiniz?Nasil hissederdiniz?Peki simdi ben ne yapacagim!? Su an hicbir fikrim yok... Peki simdi yeni hayatima ne olacakti?

"Seviyorum Seni, diyebildin sadece uzaktan. Seviyormuşsun beni. Öyle herkeze ve herşeye rağmen değil, sadece seviyormuşsun. Çünkü senin sevgi anlayışın 5 metre mesafe uzaklıkla bakışmak. Bunu düşünürken bile zaman kaybediyorum. Çünkü sevgin karşılıksız kalıcak. Beni tanımadan etmeden, birkez olsun gözlerine mühürletmeden, yanıma gelip sıkıca sarılmadan, dudaklarınla dudaklarimi özgür bırakmadan beni sevmen çok saçma.  Bunun adı sevgi değil.  Bunun adı kendini kandırmandan başka birşey değil. Tıpkı benim kendimi kandırdığım zamanlar gibi. Bende seviyordum, daha doğrusu kendimi kandırıyordum. Ama herkeze ve herşeye rağmen yapıyordum bunu. Bak sevdim hiçbirşey olmadı.  Karşılıksızlığın dibine vurdu sadece. Nolur sevme beni..." Bu söylediklerimi, o günü hatırlıyor musun sevgilim? Ben sadece çok pişmanım... Keşke bir şans daha verebilsen... Hiç düşünmeden son nefesime kadar senin olurum...

"Mühendislik fakültesi öğrencisi Koray ve tesadüfler üzerine tanışıp aşık olduktan kısa bir süre sonra trafik kazasında kaybettiği, çocukken yaşadığı tranvalar yüzünden hayata susan biricik aşkı edebiyat fakültesinde okuyan Zeynep..." ''Geçmişiniz, geleceğinize ışık tutar.'' Sürükleyici , bir o kadarda duygusal bir aşk hikayesi... (Anlatılan gerçek bir olaydan esinlenerek yazılmaktadır. Kişi ve yer isimleri değiştirilmiştir. Hikâye yazım aşamasındadır, çok yakında bölümler paylaşılacaktır.) Not:Hikayem hakkında yapılan her türlü yoruma açığım, düşünceleriniz benim için önemlidir. ***Farkındayım uzun zaman oldu yazmayalı ben kendi içimde bitiremedim ki kitabı bitirebileyim. -"Bitiremediğim hikâyem bu benim. Bitmesini hiç istemediğim." demişti Koray.