"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

Defne üç sene önce geçirdiği trafik kazasında ailesiyle beraber hafızasını da kaybetmişti. Henüz on dokuz yaşındayken anılarından yoksun bir şekilde hastane odasında araladı gözlerini. Aradan geçen zamanda hatırlayabildiği tek şey anne, babasının silik yüzleri, kardeşi ve karmakarışık hatıralar olmuştu. Geride kalan başka biri var mıydı? Bir sevgili... Canından çok sevdiği ama zihninde en ufak yer edinmeyen sevgili... Genç kız, Arslan'la yaptığı evlilik sayesinde her şeyi sil baştan yaşamaya başladı. Peki ya bir yerlerde hatırlanmayan bir sevgili varsa? ~~~~~~~~~~~~~~~~~ Her hakkı saklıdır. İlk yayım tarihi 09.08.2015 #17 Romantizm (03.03.2016)

"Atlamak mı istiyorsun Kayla? O halde durma atla" gözlerimi dikmiş Ona bakıyordum. Gözlerinde gördüğüm neydi? Öfke mi? Hayır. Üzüntü mü? Hayır. Gözlerinde çaresizlik vardı. "Yolun sonuna geldik Pamir" dedim zoraki gülümseyerek. Yolun sonuydu demek ki. Elimi cebime attım. Sigara çıkarıp dudaklarımın arasına koydum. Titreyen ellerimle çakmağı çaktım ve sigaramı yaktım. O koyu lacivert gözleriyle beni süzüyordu. İstediğim tek şey bu sonsuzluğa atlamaktı.

Belki de son günlerini geçirdiği şehrin manzarasına uzun uzun baktı ve mis gibi deniz kokusunu içine çekti. Kordon onun için de her İzmirli kadar güzeldi ama Eylül'de başka güzeldi. Artık sırtından büyük bir yük kalkmış ve hafiflemişti. Başarmıştı... Yıllarca hayalini kurduğu üniversiteyi kazanmıştı ve hayallerinin başkenti İstanbul'da Nisan'ı yepyeni bir hayat bekliyordu...

Yanmışım seninle Bir kara gecenin hükmünde gizlenerek. Ateş topu olmuşum da mahvetmişim bütün hayatımı. İlk acım İlk aşkım Ve son matemim Sen bende bir hançer gibi saplı kaldıkça kanayacak yüreğim. Sebepsiz dayanaklarıma sebep olup Kavrulacak yüreğim. Geçmişe bir pencere açıp Geleceğimi karartacak. Sensizliğim! Aşkımın ulivviyetine sarılarak yine tufanlara kalkan olan bedenim Sana son sözüm Unutmayacak Unutturmayacağım iliklerime kadar işleyen sebebim.

Geminin tek kaptanı olur gerisi mürettebattır, Yüreğinde tek sahibi olur gerisi Teferruğattır...

"Bir adam sevdim. Ve sonsuz bir melankolinin koynuna düşüverdim." Okyanus Kadar Mavi adlı kitabın devamıdır.

YARATIK AVCISI Başlıklı bir zombi hikayesi paylaşacağım 1.bölüm 1.sayfa olarak paylaşmayı düşünüyorum hikaye yaklaşık 10-12 bölüm olmasını düşünüyorum ilk hikayemde okuyucu fazla olursa yeni hikayeler gelicektir hazırlıklara başladım senaryo'yu ben beğendim inşallah sizlerde beğenirsiniz.

"Bir acı var kalbimin tam sol köşesinde. Hemen sen kokan satırların arasında beliriveren çok fazla acı var, sevgilim."

BERDEL -Düşünsene Mizgin seni Şanlıurfa kadar sevdiğimi; Çıldırırsın!- Duyduklarından sonra genç kadının dudaklarından dökülenler sonları olmuş gibiydi. -Ez qurbanete bıvım Şanlıurfa- (Kurban olurum sana Şanlıurfa!)