"Soru sormadan yaşa İnsanlara saygılı ol. Merak en büyük günahtır, Ve günahkarların Aynalar Şehrinde yeri yoktur" Dudakları benimkilerle birlikte aralandı. Aralarında sadece iki santim vardı. Onca yıllık hasret bitmişti. Giderek daha da yaklaştı. Utancımdan kızardığımı hissedebiliyordum, kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Sonra dudakları dudaklarımı es geçip kulağıma eğildi Ve fısıldadı "Git! Yoksa seni öldürürüm"

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne