Zihnimde beliren bir çift göz düşüncelerimin arasına kağıda damlayan mürekkep gibi düştüğünde, içimdeki huzursuzluk kendini tekrar belli etmeye başladı, bu huzursuzluğu hissettiğim için kendime bir lanet daha okudum. Geçmiş geçmişte kalır mıydı? Yoksa bu da ezberlenmiş bir yalan mıydı? Eğer kalsa şuan hissettiklerimin nedeni neydi? Ona bakmaya hiç niyetim yoktu, daha doğrusu cesaretim. Bana baktığını bütün hücrelerimde hissedebiliyordum, bana bakması beni daha da gererken yavaşça yutkundum ve aklımı toparlamaya çalıştım. Nefes alsam ne oldu diyecekmiş gibi dikkatle beni izleyen gözlere buluşturabilmek için gözlerimi bu manasız gerginliğin uzamasını daha fazla istemedim ve ona dönmeye karar verdim. Ama sadece karar olarak kaldı. Başımı bile kaldıramadım. Sevdiğim adamın gözlerine bakamıyordum, aşık olduğum adam yüzünden.

Yasemin, kendine ait dünyasında ona bu dünyayı veren birçok dostuyla beraber yaşayan, kalbi yaralı ama yaralarından en güzel çiçekler inşa eden bir kızdır. Sonra biri çıkar gelir. Yaralardan inşa edilen o çiçeği görür. Koparmaya kıyamaz, koklamaya da. "Yasemin," der. "Çiçeklerin en güzeli."

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.

ÖLÜM MÜREKKEBİNİ TÜM SUÇLU BEDENLERE DAĞITAN İNSANLARIZ BİZ. "Dünya kötülükle dönmüyor Eslem. Daha doğrusu insanlar bu şekilde biliyor. İyilik sadece bir maskedir. Bu maskeyi tutan bizler, masum insanlardan gizlenerek kötülükle savaşıyoruz. Kötülüğün yok olması için savaşıyoruz. Başında iyilik olan birçok şeyin sonunda mutlaka bir kötülük vardır. O yüzden, biz varız. Yok edilmesi gerekeni, yok ederiz."

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Veda Caddesi'nin devamıdır.

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAPLAŞTIRILMIŞTIR. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE. Bir beden, iki kimlik. Cenk'i alt edip hayatını geri kazanmak için Bora'nın aklına uyan Derin, akıl hastanesindeki Kumsal'ın kimliğine bürünür ve kendisini birdenbire acımasız oyunların ortasında bulur. Savaş Atan'la olan oyunu kurallarına göre oynamak zorundadır amma kurallardan bihaberdir. Kısa zamanda Boğaç'ın desteği ve kıvrak zekasıyla Savaş'ı tam avucunun içine alacağını düşünürken Kumsal'ın gizlice oyunlara dahil olmasıyla tüm planları suya düşer. Bu akıl almaz oyunları okurken hayal gücünüzün sınırlarının zorlandığını hisseceksiniz. Aşk, nefret, tutku, acı, ölüm hepsi bir arada.