Uzun zaman oldu, yazmayalı. Çünki yazıcak iyi bir şey yok! Aslında herşey nasılda altüst oldu bi anda, engel olamadım. Mutluyken karanlığında hemen yanıbaşında olduğunu göremiyor insan , farkedemiyor. Uyanmaya çalıştığım bi rüyadayım şimdi. Yolumu kaybettim. O karanlığın içinde dönüş yolunu arıyorum. Ne zaman uyanıcam merak ediyorum. Kandırıldım, kurban edildim, unutuldum belki. Bi savaşa girmiş gibiyim ve kazanıp kazanmayacağımı bilmiyorum. Kalbim acıyor . Yalnızlık , hissettiğim bu! Tutunacak bi dalım yok. Bu koskoca dünyada tek başına kalmış, küçük bir kızım şimdi. Kendime, etrafima yalanlar söylüyorum mutluyum diye. Biraz olsun direncim artsın, kafamdaki şeytanları kovmaya gücüm olsun diye. Vazgeçmek istemiyorum. Çünkü mutluluğu hak ediyorum aslında. Bi adım , bi adım daha atıyorum inatla, her gün. Ama hala karanlık. Yolun sonu hala görünmedi. Kendime alışacağım yalanını söylemeye devam ediyorum. Bi gün o yalana sahiden inanmayı umarak.......

.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın