Cześć. Nazywam się Rosaline Sparks. Opowiem wam jak wygraliśmy wojnę.

(Opowiadanie napisane w 2014-2015 roku w celach humorystycznych, nie popieram w żaden sposób zachowań bohaterów). Ivy jest najpopularniejszą dziewczyną w szkole, Michael największym dziwakiem, który nie chce przyjąć do wiadomości, że ktoś taki mógłby się nim zainteresować. Ona jednak nie daje tak łatwo za wygraną i mimo jego niechęci do niej, powoli udaje jej się do niego zbliżyć. A on zaczyna wierzyć w to, że może wcale nie jest to żadna gra z jej strony. Przynajmniej do czasu. "Please just don't play with me". (Proszę, nie graj sobie ze mną).

To tylko 5 Second Of Summer ♥ #157 in fanfiction

*KOREKTA 8/30* 17 letnia Jessica jest tancerką, ale nie stac jej na lekcje tanca więc uczy się w domu. praktycznie nie zna matki, a ojciec jest alkoholikiem.. na aplikacji do nudnych rozmów poznaje dziwnego chlopaka, ktory nie zbudzal początkowo jej zaufania, ale z czasem zaczela się przed nim otwierac.. Oczywiście nie wiedziała kim jest, ani co może zrobić...

Jedna wiadomość, jedno pytanie, a jesteś krok od zawału. Twój idol ci odpisał, w jednej sekundzie stajesz się najszczęśliwszą osobą na globie, a co jeśli znajdziecie wspólny język i na rozmowie będziecie spędzać każdą wolną sekundę? *Okładka autorstwa @perfstylesx *FF autorstwa @blackninjah2r i @onegalaxysky

Soph to siedemnastoletnia dziewczyna, która musi zamieszkać ze swoim szkolnym prześladowcą. Czy Luke, jej brat i... mają ze sobą coś wspólnego?

tweet tweet tweet *cześć Michael* tweet *follow me* tweet 100.945 tweet *dlaczego mnie nie zauważasz?* tweet *kocham cię* tweet *pierdol się* tweet *nie ignoruj mnie!* tweet *x244.701* tweet *spełnij moje marzenie* tweet *Michael proszę!* tweet tweet tweet *wiesz co? nie obserwuj mnie* *gówno mnie to obchodzi* tweet @Michael5SOS zaczął cię obserwować *PIERDOL SIĘ MICHAEL nie chce twojego jebanego follow* tweet >>>>>>> Zaciekawieni? Mam nadzieję, że tak :) chciałam napisać coś co będzie się czytało szybko i przyjemnie :)

Dwudziesty trzeci marzec. Tą kartkę z kalendarza w moim pokoju wyrwałam jako ostatnią. Kiedy wybiła północ, nie wyrwałam kolejnej, sama nie wiem czemu; może dlatego że dawało mi to złudną nadzieję na to, że "dzień w którym zmieni się moje życie" nie nadejdzie. Ale nadszedł. Nadszedł z cholernym hukiem, który słyszy się tylko na filmach, a teraz usłyszałam i tutaj, w domu, w którym spędziłam osiemnaście lat życia, które teraz miała przerwać błyszcząca lufa pistoletu mierząca do mnie z końca pokoju. Nie krzyczałam, straciłam zdolność do wykonania jakiegokolwiek ruchu, chociaż doskonale pamiętałam o broni ukrytej pod moim łóżkiem. Zamiast ją wyjąć, po prostu wpatrywałam się najpierw w malutki otworek z którego w każdej chwili mogła wylecieć kula, a potem w spokojne, zielone oczy, wpatrujące się we mnie tak, jakby nie działo się tutaj to, co miało miejsce teraz.

"Cokolwiek by się nie stało, spotkamy się, jeśli tak bardzo tego byś chciał." - napisałam po jego tysięcznym dopytywaniu kim tak naprawdę jestem, tym razem nie zmieniając szybko tematu - "Który dzisiaj mamy?" "Dalia, przestań." "Powiedzmy tego samego dnia, na moście za szkołą, ale za.. nie wiem, dwa lata." "Czekaj, Dalia. Co ty...? Coś się stało? Przecież wiesz że jesteś dla mnie ważna. W jakiś niewyjaśniony sposób jesteś. Zaczekaj. Nie zapytam nigdy więcej, przysięgam." "Pamiętaj. O 18:00. To ja przysięgam, ale że tam będę." A potem wyłączyłam konto.