Hişşşt! Sessiz ol! Aşk duymasın Bu aramızda büyük bir sır. Sen ben ve ölüm arasında. Bu Öykünün başrolü benim. Yavaşça sensizliği karalıyorum bu satırlara. Ömrümde çürüyorum ve gözümden damla damla yokluğun süzülüyor. Özlem koksa da gözyaşlarım özlediğim kadar ağlayamıyorum. Bu çok zor olsa da dayanıyorum. Dayanmak zorundayım. Ve bir insanın birşeyleri yapmak zorunda olması gerçekten çok acı. Kılıf bulmaya çalışıyorum ama her veda bize ya eksik ya da fazla. Gitsem ölüm kalsam ölüm diyorum. Ve gidiyorum işte. Sana ömrümden karakterlerini bizim paylaştığımız bir yığın anı bırakıyorum. Bir de her seferinde beni hatırlatacak bir aşk hikayesi... .... Ağlarken sesin çıkmasın diye tuttuğun nefeste boğulup ölmek istersin bazen

Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"