Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Bir yardım elinin bana uzanmasını, bir sihirli değneğin bana dokunmasını, bir iyilik perisinin yanıma gelmesini, her ne olursa olsun bir şeyin beni bu karanlıktan çekip çıkarmasını istiyorum. Ama ne yazık ki bir filmde değiliz. Kızın en ihtiyaç duyduğu anda oğlan gelir, ve saçlarını okşayarak ona her şeyin geçtiğini, yanında olduğunu, ve onu bırakmayacağını fısıldar. Yada başka bir filmde küçük çocuk kötü hisseder, ve birden bire annesi bunu kalbinde hissetmişçesine çocuğun yanına gelir ve ona sarılıp yanında yatar. Yine mutlu son. Ama ne yazık ki bir filmde değiliz, ve ne yazık ki ben bu şanslardan hiçbirine sahip değilim. Benim yanımda annem yok. Olmayacak da. Yanıma gelip bana güzel sözler söylemeyecek, saçlarımı okşayıp alnımı ve yanaklarımı öpmeyecek. Annem ve ben sarılmayacağız. Sarılamayacağız...