Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

" Mum olmak kolay değil, ışık saçmak için önce yanmak gerek."

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

MUM OLMAK KOLAY DEĞİL KİTABININ DEVAMIDIR.

Hani derler ya her ne olursa olsun hayat devam ediyor. Aslında devam eden hayat değil, bizleriz. Yaşananlar bizleri olgunlaştırmaz, olmamız gereken kalıba sokar. Ölüm karanlıktır, soğuk ve acı dolu. Kim olduğumu, ne için yaşadığımı, ailemi, çocukları ve Leo'yu neden kaybettiğimi bilmiyorum. Bilmiyordum... Ama artık biliyorum. Ben karanlık ölümün aksine onlara ışık getirecek, soğuk dünyalarını yakıp kavuracak ve acıların en büyüğünü tattıracak olan kişiyim. Ben bir daha sevdiklerimi geride bırakıp kaçmayacağım. Bir daha kimsenin ölümünü izlemeyeceğim. Ben soyları tükenene kadar hepsini öldürecek kişiyim. Ben; "Karanlığın içindeki ışığım..."

''Ben korkarken bir yağmur damlasından sen okyanus olmuşsun'' 🌙 Arkasını döndü ve tenine değip geçen bir serinlikle tekrar uzun bir nefes çekti içine. "Neden peşimi bırakmıyorsun?" Aynı serinliği kulağında da hissetti. Kafasını hızla çevirdi, karanlık, sadece karanlık ve camdan içeri sızan ay ışığı. "Eğer yaparsam, beni rahat bırakacak mısın?" Kulağının içinde rahatsız edici bir kahkaha dolandı. "Eğer yaparsan, herkes seni rahat bırakacak. İnan bana Buğu, inan bana." Bakıcıdan çaldığı anahtarı yastığının altından aldı. Saate baktı, vakit gelmişti. Kilitlenmiş kapısına sessiz adımlarla ilerledi ve ulaştığında anahtarla kapıyı açtı. Hastanenin içindeki güvenlik görevlilerine yakalanmadan bahçeye çıkmış, ardından hastanenin duvarlarını aşarak uzun bir aradan sonra dışarı adım atabilmişti. Koşarak gitmesi gereken yere doğru yöneldi. Birkaç adım attı, birazdan özgür olacaktı Buğu, daha önce yapması gereken şeyi henüz yapacak olmanın pişmanlığı vardı içinde. Yapmak istiyordu fakat korkuyordu da. Bedenini saran adrenalin ve tedirginlik onu olduğu yerde dondurmuştu. "Hayallerine sadece bir adım kaldı." Sese aldırmadı, anı hissetmek için bekledi. Hazır olduğu anı hissetmek için. Gözlerini sıkıca kapattı, Dolunay'ı düşündü. Tek gerçek dostu Dolunay'ı. Neden burada değildi? Neden onun en mutlu anında onu desteklemiyordu? Acaba üzülecek miydi? Buğu'nun gülen yüzü aniden yerini mutsuzluğa bıraktı. Ailesini anımsadı. Verdikleri onca emeğin boşa gittiğini görünce nasıl tepki vereceklerdi? "Yap şunu aptal!" Buğu gözlerini daha da sıktı, aklına gelen kişiyi düşününce dişleriyle yanaklarını ısırdı. Gözlerinden süzülen yaşlar, onun içindi. Ardından kafasını salladı, bitirmeliydi. Daha fazla acı çekmek istemiyordu, daha fazla hatırlamak istemiyordu. Kollarını yavaşça kaldırdı.

"Hatırla Rüzgar! Bir hayalet olarak girdim hayatına. Yani aslında hiç olmadım. Beni görünür yapan sendin..." "Bir hayalete sarılamazsın, dokunamazsın, hissedemezsin. Bir hayalete aşık olamazsın. Ama ben sana oldum..." "Kimsin sen Duru?" "Arafta kalmış biriyim. Sevdiği ve geçmişi arasında kalmış biri." "Hangisini seçeceksin peki?" "Bizim için, sevdikleri için tüm hayatını feda eden kişiyi. Ölüm Meleğini..." İkizler her ne kadar ailelerinden farklı olarak sevgiyle, ilgiyle, beraberlikle büyüseler de, onlarda geçmişin izlerinden kaçamadılar. Gerçekler hayatlarının en büyük sınavı olacak. Seçimleri ise en büyük kayıpları... Hikaye devam ediyor...