Mutlu anlarımızda da yok mudur içimizde bir burukluk, bir eksik yanımız? En mutlu anımızda aklımıza gelen bir eksiklik, o mutlu anı mahvetmeye yetmez mi mesela? Tam o anda bir kere daha küfür etmez miyiz tüm eksikliklere? Bazen de tam tersi olur ya hani. Mutsuzken bir yanımız mutlu olur bir başkası için. Bizim mutsuzluğumuz o farketmese de onu mutlu edecektir çünkü. İşte tam olarak o durumu yaşıyordum. Ne kadar mutsuz olsam da babamın gelinlikler içindeki bana bakışı, sevincinden gözlerinin dolması ve bunu yaramaz bir çocuk gibi benden saklamak isteyişi mutlu ediyordu beni. Üvey kardeşime değil, mutsuzluğa "Evet!" diyecektim sevinçten dolmuş bir çift göz için...