"Nehir, tek şartım var!" Kadın ağlamaktan şişmiş, yorgun ve kızarmış gözlerini adama çevirdi. Ne kadar kötü göründüğünün farkındaydı ama şuan hiç bir şey önemli değildi. "Ne istersen Mirza! Yeter ki ağabeyimi bul getir bana!" Adam telefonunu çıkardı. Ekranın üzerinde gezinen büyük ellerine takıldı gözleri kadının. "Rüstem! Bizimkilere söyle hazırlansınlar, dağa çıkacağız!" Cevap beklemeden kapattı telefonu. Karşosonda ağlamaktan bitap düşmüş kadına baktı önce. Derin bir nefes alıp ellerini masaya koydu. "Teklifimi kabul edeceksin, Nehir! Benimle evlenecek, aşiretin hanımağası olacaksın!" "Sen evlisin! Kuma mı getireceksin beni? Ne demek bu!" Adam ayağa kalkıp pencereye yaklaşırken acımasızca konuştu. "Ya teklifimi kabul edersin ya da dağa çıkıp ağabeyini kendin kurtarırsın!" -Tüm hakları bana ait olup, iznim dışında kullanılması, kopyalanması, çoğaltılması yasaktır. -İlk başlangıç tarihi - 10/10/2015 -Devam tarihi - 06/03/2017

Aydos; ayrılmaz dostlukların mahallesi, masumane aşkların yeriydi. Kimi kirli geçmişleriyle yüzleşir, kimi de geleceğe sisli bir yelken açardı. Her semtin bir delikanlısı olurdu; her mahallenin bir ağır abisi. Bu mahallenin de ağır abisi Hızır Ali idi. Geçmişi karanlık, geleceği sisliydi. Hayattan beklediği pek çok şeyi kazanmış, bir anda kaybetmiş olan adamın tek tutunacağı dalı atan kalbiydi. Kalbinde ise kocaman bir yangın yanmış, geriye paslı küller kalmıştı. Hızır Ali ne külleri üfleyebilmiş; ne de yeniden yakabilecek birini tanıyabilmişti. Bu kalbi de birine kaptırdığında geriye ne kalacaktı? Ya da o kalbe geçmişinden başka ne sığdırabilirdi ki? Küçük bir kızı kalbine sığdırmaya da gücü var mıydı? Peki ya o küçük kızın küllerden yangın çıkarmaya gücü? "Sevda dedikleri; bir kalpte yanmak değil midir? O kalpte küllerinden yeniden doğmak..." |19.04.2016|

O, Su'ydu. Bense, Su'ya âşık olan deniz kızıydım. Mavide boğulmamız kaçınılmaz, sakınılamaz ve men edilemezdi. NOT: RUHUMDAKİ İMZA'YI OKUMAK İÇİN TENİMDEKİ İMZA'YI OKUMANIZ GEREKMEZ.

Ona hiç sarılamamıştım mesela. Hiç elini tutamamıştım. Hiç öpememiştim. Hiç koklayamamıştım. Hiç sevdiğimi söyleyememiştim. Hiç dokunamamıştım. Hiç beraber uyuyamamıştık. Hiç saçlarıyla oynayamamıştım. Hiç dizlerine yatamamıştım. Hiç özlediğimi söyleyememiştim. Hiç, hiç bu kadar değersiz hissetmediğimi anlatamamıştım. Bu kadar hiçin arasında, her şeyim olmayı nasıl beceriyordu? Çünkü bir gülüşü yetiyordu bana. Sayılı sayıda görsem de, yetiyordu. Kıvrılan dudakları hiçliğe meydan okuyup, her şey hâlâ benim elimde, diyordu adeta. 'İstersem bütün hiçliği, çivileri ile beraber tabanından söküp, yerine istediklerimi dikebilirim. Hiçi hep, zerreyi zirve yapabilirim. Her şey hâlâ benim elimde.' Umut var, sadece biraz naza çekiyor kendini. Tutarsam bırakmayacağımı, benim onu dibine kadar harcayacağımı ve ortalığın tozunu attıracağımızı biliyor. Hâliyle gelmiyor. Çünkü küçücük bir umut ile bütün dünyayı karşıma alacağımı bilen herkes gibi, o da korkması gerektiğini biliyor.