Günahın adı kadınsa, günahkâr olan kimdi ve erkek, günahla günahkâr olmanın neresindeydi? Yaratılış aynı iken ve var oluş sebebi tekken, kadın ile erkek arasında olduğu söylenilen farkın adı neydi? Güç, erkeğin avuçları arasında yaşıyorsa eğer, güçsüz olana hunharca dokunmak hangi inancın kabulüne sığar ve hangi canlının adını "İnsan" koyardı? Kim, neden, nasıl ve niçin onu doğuranın da bir kadın olduğunu unutup, anlık bir zevk uğruna koca bir hayatı hiçe sayardı? Yanlış ve doğrunun el ele tutuştuğu bir yolda, haklı olan haksız, haksız olan haklı görülürken, insan neden kendi adaletini kendisi yazınca suçlu sayılırdı? Evet, kadının adını günah koymuşlardı; ama "onlar" unutmuş olsalar bile, adını günah koydukları varlığın rahminde can bulmuşlardı!"

" Mum olmak kolay değil, ışık saçmak için önce yanmak gerek."

''Ben korkarken bir yağmur damlasından sen okyanus olmuşsun'' 🌙 Arkasını döndü ve tenine değip geçen bir serinlikle tekrar uzun bir nefes çekti içine. "Neden peşimi bırakmıyorsun?" Aynı serinliği kulağında da hissetti. Kafasını hızla çevirdi, karanlık, sadece karanlık ve camdan içeri sızan ay ışığı. "Eğer yaparsam, beni rahat bırakacak mısın?" Kulağının içinde rahatsız edici bir kahkaha dolandı. "Eğer yaparsan, herkes seni rahat bırakacak. İnan bana Buğu, inan bana." Bakıcıdan çaldığı anahtarı yastığının altından aldı. Saate baktı, vakit gelmişti. Kilitlenmiş kapısına sessiz adımlarla ilerledi ve ulaştığında anahtarla kapıyı açtı. Hastanenin içindeki güvenlik görevlilerine yakalanmadan bahçeye çıkmış, ardından hastanenin duvarlarını aşarak uzun bir aradan sonra dışarı adım atabilmişti. Koşarak gitmesi gereken yere doğru yöneldi. Birkaç adım attı, birazdan özgür olacaktı Buğu, daha önce yapması gereken şeyi henüz yapacak olmanın pişmanlığı vardı içinde. Yapmak istiyordu fakat korkuyordu da. Bedenini saran adrenalin ve tedirginlik onu olduğu yerde dondurmuştu. "Hayallerine sadece bir adım kaldı." Sese aldırmadı, anı hissetmek için bekledi. Hazır olduğu anı hissetmek için. Gözlerini sıkıca kapattı, Dolunay'ı düşündü. Tek gerçek dostu Dolunay'ı. Neden burada değildi? Neden onun en mutlu anında onu desteklemiyordu? Acaba üzülecek miydi? Buğu'nun gülen yüzü aniden yerini mutsuzluğa bıraktı. Ailesini anımsadı. Verdikleri onca emeğin boşa gittiğini görünce nasıl tepki vereceklerdi? "Yap şunu aptal!" Buğu gözlerini daha da sıktı, aklına gelen kişiyi düşününce dişleriyle yanaklarını ısırdı. Gözlerinden süzülen yaşlar, onun içindi. Ardından kafasını salladı, bitirmeliydi. Daha fazla acı çekmek istemiyordu, daha fazla hatırlamak istemiyordu. Kollarını yavaşça kaldırdı.

MUM OLMAK KOLAY DEĞİL KİTABININ DEVAMIDIR.

Onun gri kaldırımda oturup sigara içmesini bekleyen küçük kızdım ben. Bakışları bana döndüğünde 'Acaba ne için kızacak?' diye kendini korkutan Ufaklıktım ben. Gülümsediğinde ona hayran olan, onun güzelliğinden canı yanan biriydim ben. Bana sarıldığında bulutların üzerinde uçan onun Küçüğüydüm ben. Ben Su Yıldırım, Uygar Aral'ın kutsanmış olduğunu düşünen küçük kız. ★★★ 'Sigaran mı ben mi?'diye sordum, Güldü. sonra bir duman daha soludu olabildiğince.'Sigarama sebep olan sen.'dedi. ★MERVE GEZİCİ★

Devrim Altun. Bu benim. Devrim ismini hakkıyla taşıyorum çünkü 'devrim' sayılabilecek işlere imza attığım söylenebilir. Mesela, yatılı bir erkek kolejindeki tek kızım. Mesela oda arkadaşım bir erkek, en değişiğinden, yakışıklısından, üstelik yavaş yavaş fark ettiğim gibi, oldukça karanlığından. Ve mesela hayatım çok garip bir yöne doğru gidiyor. "Kötü kararlar iyi hikayelere yol açar." *Kitap 2017 yılında epsilon yayınevi ile basılmıştır, fakat wattpad üzerinden okuyabilirsiniz. 1,2 ve 3. kitap bulunmaktadır.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."