Elimi bir kez bile sürmediğim muzlu pastaya son kez baktım. Bir daha asla seni görmek istemiyorum, dedim içimden. Yıkımımın suçlusu sanki muzlu pastaymış gibi... Gücümün son damlasını kullanarak yavaşça ayağa kalktım. Elindeki hediye paketiyle donup kalmış olan Selma teyzeme doğru yürürken aklıma cevaplamadığım soru geldi. Usulca masaya döndüm. "Bana kortezan ne diye sormuştunuz ya sizin anlayacağınız şekilde anlatayım. Kortezan, namuslu fahişe demektir. Bu kadınlar tarih boyunca yuva dağıtmakla meşhur olmuşlardır. Sanırım aralarında başarıya ulaşmayan pek azdır. Onlara Antik Yunan da Hetaria da denir. Günümüzdeki fahişelerden farklı olarak yabancı dil, felsefe ve dansın yanında daha birçok konuda beceri gösteren kadınlarmış. Şimdi beni taklit ederek kocama yüzümü güldürenim diyorsunuz utanmadan. Bence bu kelimelerin anlamlarını da iyi öğrenin ki, taşıdığınız sıfatın hakkını sonuna kadar verebilesiniz. Sağda solda kendinizi kültür mantarı gibi göstermek istediğinizde buna fazlasıyla ihtiyacınız olacak. Çünkü İskender'in hayatı sadece entomolojiden ibaret değil. Diğer bir tutkusu da tarih." Boş boş bana bakan kadına bu kez gerçekten gülümsedim. "Basit bir taklit olduğunuzu anlayamayacak kadar acizsiniz. Yazık size." Ben Asya İnanç, kötü bir kadına yenilmiş olabilirim. Ancak ne olursa olsun Tarihçi Halil İnanç'ın kızı olmaya devam edeceğim. Tıpkı benim gibi ihanete uğrayan babamın izlerini takip etme zamanım gelmiş bile... 6 Ekim 2019

Geçmişi,geleceği gecenin karanlığına gömülürken adı gibi çiseleyen yağmurun altında ihanetin acısıyla ıslandı.Aşk bir çivi,dostluk o çiviye vuran koca bir balyozdu.Ruhunu saran küf bedenine sıçrarken artık kontrol edemiyordu tiksintisini.Uğradığı ihanet kalbindeki yarayla birlikte bir hastalık bırakmıştı ona.Dokunma fobisi(HAPHEPHOBİA)

Dul kelimesi ile tanışan kadınlar, namus bekçileri tarafından zorla giydirilen ateşten gömleklerle yanmadan yaşamaya çalışıyorlar. Başlayan her yeni gün ile birlikte, çevremde olan erkeklerin aç bakışları ve kadınların düşmanca bakışları arasında bana zorla giydirilmiş olan bu ateşten gömlekten kurtulmaya çalışıyorum...

Bu, bir var oluşun aynı zamanda da yok oluşun hikâyesi... Bu, benim gibilerin korkunç ama gerçek hikâyesi... Bizler var olurken yok oluyorduk. Yok olurken de tekrar var oluyorduk hiç usanmadan... Hayır, kelimesinin anlamını bilerek büyüdüm ben. Hayır demek kötü bir şey değildi. Babamdan bunu öğrendim, ancak büyüdüğüm zaman ben hayır dediğim de kimse dinlemedi. Bana yardım ederler sandım. Çocukça bir masumiyetle azalarak çoğalacağımıza inandım. Sesimizi duyanlar, bizim sesimiz olacaktı. Bize sahip çıkanlarla hakkımızı arayacaktık. Oysa biz hiç azalmadığımız gibi çoğalmadık da... Daha kötüsü de toplumun ikiyüzlü olmasıydı. Artık bütün bunlara dur deme zamanı. Şimdi hüküm zamanı... Annesinin yokluğunu en acısı sanıyordu küçük Bilge... Daha da acısı varmış, babasının yokluğu... Dünyada yaşanabilecek en acı duyguları tattığını sanan Bilge, her seferinde daha farklı bir acı ile sınanırken hep ayakta kalmaya çalıştı. O kara gün geldiğinde ise yandı, kavruldu. Dünyası tam da o gün durdu Bilge'nin...

Eliyle biraz sonra evleneceği kızın çenesini kavrayıp yerde olan gözlerini,gözlerine sabitledi.Tamamen duygudan yoksun buz gibi bakışlarını önce çehresinde dolandırdı,ardından konuşmaya başladı. "Biliyor musun beyazlar içindesin ama ben sende değil saflık,kokuşmuş benliğiyle simsiyah bir ruh görüyorum ve tek kelimeyle midemi bulandırıyorsun."Karşısında ki kızın gözünden akan yaşları görünce öfkesi dahada artmıştı.Kadınların ağlamasından nefret ediyordu özellikle böyle basit kadınların.Elini sert bir hareketle çenesinden çekip kollarına asıldı. "Sakın...Sakın o sahte göz yaşlarını akıtayım deme!!"Dedi ve tiksinircesine kıza bakıp devam etti. "Şimdi seninle aşağı inip o lanet imzaları atıyoruz.Sen aileni kurtarıyorsun,bende oğluma oldukça pahalı bir bakıcı tutuyorum.Şimdi yürü!!"