Fransız İhtilali'nden sonra monarşinin temelleri çatırdadı. Halk ipleri eline aldı, demokrasi dünya genelinde yaygınlaştı. Artık cinsiyet ya da statü fark etmeksizin her reşit birey ülkesinin yönetiminde söz sahibi olacaktı. Öyle söyledi aydınlar. İnsanın en derindeki hırsına oynadılar, kurtlar ve köpeklerle ortak yanına. Kazandılar. Perdelerin ardına gizlendi ihtişamlı tahtlar. Sıradan insanlar her zaman kendisine sunulanı bildi. Medyanın sunduğu renkli haberlerle ezberlediği düşünce kalıplarını kendisine ait zannetti. Eski köleler bir kağıda mühür basarak birkaç efendi arasında seçim yaptı ve buna özgürlük dedi. "Bataktayız!" diye bağırdı bir adam. "Kaybediyoruz!" Perdelerin ardını bilen, "Hayır, batak değil." dedi sakince. "Papaz kaçtı."

*** Kain gezegeni yüz binlerce yıl sonra çoğu insanının inancının temelini oluşturan yaradılış efsanesinin gerçekliğini yaşıyordu. Lütuf 21 yıl önce son Devain olan Samāraj'ın ölümü ile diyarı terk etmişti. Genç yaşta çıktığı tahtta henüz 14 yıldır oturuyordu ve bir oğula sahip değildi. Bu yüzden doğal olan ölümünün ardından lütfun yeğenlerinden birinde, muhtemelen de o zamanlar 7 yaşında olan büyük yeğeninde kendini göstermesiydi. Ama olması gereken olmadı, ne büyük nede daha sonra doğan hiçbir yeğeninin gözleri lütfun ışığıyla dolmadı. Sihir Kain'i terk ederken, pek çok kişi trajik bir şekilde öldürülen Samāraj'ın halkını lanetlediğine inandı. Büyü gücünün teminatı olan tanrı soyunun hükümdarlığının son bulmasıyla her bir kainli normal ölümlü yaşamıyla baş başa kaldı. Güç sahipleri Artık ne toprağı ne havayı ne başka bir şeyi kontrol edebiliyor, nede büyü yapabiliyorlardı. Herkes daha hızlı yaşlanır olmuş, ölümler artmış, hiç bilmedikleri hastalıklar baş göstermişti. Tüm gezegenin şirazesi şaşmıştı adeta. Günler kısalmış, kızıl ve mavi güneşler daha çabuk batar ve doğar olmuştu. Kain de bunlar olurken, binlerce ışık yılı uzaktaki Dünya denen mavi gezegenin bir sahil şehrinde tanıyanların "Lu" diye hitap ettiği Marie Louise Divine az sonra gireceği kafes dövüşü için ısınmakla meşguldü. Otomatik hareketlerle bedenini esnetirken, aklında Tallahassee'de fazla kaldığı vardı. Birileri başına bela açmadan yer değiştirmenin zamanı gelmişti de geçmişti bile. Kaçması gerekliydi; geçmişinden, insanlardan, yakınlık kurmaktan, en çok da kendinden. Taa başından beri ve sonuna kadar. . . ***

Hayatı boyunca yalnız adaletin doğruluğunu kabullenmiş, mesleği kanunlar olan birinin kızı Azra Yılmaz; yeri geldiğinde kanunları çiğneyen, gelir kaynağı silah kaçakçılığı olan Cenk Yağan'a güvendiğinde bir kez daha siyah ve beyaz griye boyandı. Bundan sonra gri, güvenin rengiydi Azra için. Kuyunun dibindeki bir insana ancak o kuyunun başında, oradan yeni çıkmış bir insan yardım edebilirdi. Onu oradan çıkardığı sürece, risklerle dolu bir ormanda, ıssız karanlık gecede, aydınlığı şaibeli gündüzde koruduktan sonra o nereden çıkarsa çıksın bunun ne önemi vardı? "Aksi istikamete çıkar tüm yollar. Her siyahla beyaz gri olamaz kimi zaman." 22.08.18 #Hukuk/ 1.

​Yade, acı bir ayrılığın sonrasında kendini bir çıkmazın içinde bulur. Aşağılanmış, kırılmış ve özgüvenini yitirmiştir. Ama kardeşi Mahir'in arkadaşı Asaf'la karşılaşmaları içine bir umut ışığı düşürür. Kaybettiği özgüvenini Asaf sayesinde yeniden kazanmayı ve yaklaşan mezuniyet balosuna bambaşka bir Yade olarak katılmayı kendine amaç edinir. Ve sonrasında olaylar birbiri ardınca gelişir... Sizce, istenmeden söylenen bir yalan, hayatın yönünü nasıl değiştirebilir? Aşk bir zaman meselesi midir yoksa yalnızlık meselesi mi? Yade'nin sahici hikâyesini okurken kimi zaman gülecek kimi zaman da hüzünleneceksiniz. "Birini ne kadar seversen sev, ona tüm kalbinle güvenemiyorsan sevmenin çok da anlamı kalmıyor."